TESTO DI POSIZIONAMENTO DELLA FIERA DELL’EDITORIA ANARCHICA DI ROMA
(translation below)
Preambolo (ovvero perché abbiamo deciso di organizzare una fiera dell’editoria e della propaganda anarchica)
La stampa anarchica è sotto attacco. Diverse forme di repressione si stanno dispiegando contro questo importante strumento di sovversione. Processi a partire dalla stesura di testi o pamphlet “istigatori”, associazioni “terroristiche” per la distribuzione di giornali e periodici, chiusura e sequestri di tipografie…
Tutto questo fa parte di un più ampio attacco al movimento anarchico che sta avvenendo dove l’anarchismo combattivo cerca di uscire dall’angolo della contro-cultura alternativa (per quanto radicale nei contenuti) per cercare effettivamente di inceppare gli apparati del dominio attraverso le teorie rivoluzionarie. Tale genere di attacco è di natura qualitativamente diversa da quelli che il movimento anarchico è abituato a ricevere, perché mina le basi della sua propagazione: lo sviluppo e la diffusione di idee volte a trasformarsi in azioni di attacco. Con i venti di guerra che soffiano nuovamente sul suolo europeo e i conflitti sociali che si accendono un po’ ovunque a causa delle contraddizioni insite nel sistema capitalistico, la necessità del potere è quella di schiacciare preventivamente ogni voce non conforme alla mobilitazione in corso che potrebbe sabotare la chiamata all’ordine e al dovere degli stati.
Di fronte a questo inquietante scenario, che sa di déja-vu, non abbiamo intenzione di rassegnarci, accodandoci ai proclami della real-politik più o meno anarchica, ma continuare ad insistere sui sentieri dell’insubordinazione. Per fare questo, oltre a creare occasioni di scambio e di circolazione per la nostra pubblicistica, crediamo sia importante dedicarsi all’edificazione di spazi-momenti di dibattito più ampi possibili per discutere in una prospettiva anarchica dei cambiamenti del contesto che ci troviamo ad affrontare e dei modi migliori per trasformarli in possibilità di rivolta, di insurrezione, di libertà.
Fotografia della situazione – contestualizzazione come autocritica (ovvero come la difesa dagli attacchi repressivi non può essere la scusa per mettere la merda sotto il tappeto)
Se ogni situazione in cui ci troviamo sotto attacco può essere un’occasione per riaffermare i nostri ideali e i nostri principi, non crediamo invece debba essere il pretesto per un’acritica serrata dei ranghi in nome di una vaga quanto non meglio specificata “Comunanza Anarchica”. L’anarchismo è per come lo concepiamo noi un magma in ebollizione, una costellazione di progetti, un variopinto pullulare di tensioni. Esso continua a generare tendenze, spesso a causa di fratture e terremoti intestini, perché la passione che ci anima non è solita accomodarsi ai tavoli del compromesso. Le idee, per non restare lettere morte, hanno bisogno di incarnarsi in corpi vivi e in essi si coagulano in principi etici che orientano la pratica, l’agire. Così come non possiamo tacere quando ci troviamo di fronte a ciò che identifichiamo come un’ingiustizia, allo stesso modo non possiamo restare in silenzio riguardo a quella che consideriamo un’antitesi di quei principi tanto cari che ci animano. Tacere sarebbe come girarsi dall’altra parte, sarebbe come mettere la merda sotto il tappeto. Tacere sarebbe complicità.
Nel territorio italiano stiamo affrontando da alcuni anni una serie di vicende sgradevoli, che stanno portando al disgregamento di gruppi e vecchi rapporti di complicità, a scontri, necessità di posizionamenti continui e ad un dibattito avvelenato. Questa situazione si riverbera negativamente sui nostri progetti, sulle nostre collettività di lotta, assorbendo tempo ed energie. Per essere chiarx: parliamo di violenze di genere accadute nei nostri ambienti. Parliamo di machismo, di egocentrismo, di superomismo della peggiore interpretazione nicciana. Parliamo di vigliaccheria, di becera convenienza, di incapacità di autocritica, di paura del giudizio e mancanza di umiltà. Questo accade nel movimento anarchico italiano e, di conseguenza, anche all’interno di progetti redazionali ed editoriali. La tendenza da parte delle persone che sono state accusate di aver agito violenza di affrontare queste questioni col rifiuto totale dell’addebito ha reso negli ultimi anni difficile la diffusione della stampa anarchica, oltre che l’organizzazione di eventi come fiere dell’editoria. Con questa fiera abbiamo deciso di assumerci la responsabilità che lo stare assieme comporta, prendendo parola con questo testo che speriamo squarci il velo di silenzio e omertà che cerca di nascondere il marcio di casa nostra in nome delle questioni “più urgenti”, spesso lamentando non meglio precisate “infiltrazioni femministe” e “americanizzazione delle lotte”.
Per noi questo non vuol dire schierarci acriticamente. Non abbiamo verità in tasca, ci siamo sempre rifiutatx di averne. La riduzione delle tematiche di genere ad un mero scontro tra poli opposti (femminismo-antifemminismo) ci allontana dalla possibilità di liberazione individuale e collettiva che crediamo non possa prescindere da una critica all’oppressione patriarcale.
Aprire spazi di dibattito, dare visibilità alle questioni aperte, confrontarsi tra compagnx, ci sembra una buona risposta di fronte al gregarismo e al menefreghismo.
La responsabilità della situazione che stiamo vivendo è, sicuramente, anche collettiva. Come movimento anarchico di lingua italiana abbiamo per troppo tempo ignorato le questioni legate alla millenaria tradizione patriarcale della nostra società. A causa, forse, della predominanza dell’analisi economica circa la natura dell’oppressione sociale, questa storica forma di prevaricazione non ha avuto molto posto all’interno delle nostre istanze di liberazione. Negli ultimi anni, purtroppo quasi sempre a seguito di violenze ricevute da compagne che hanno avuto il coraggio di parlarne e dex compagnx che non sono rimastx indifferentx, questi argomenti hanno fatto irruzione con forza nei nostri ambienti. La mancanza di strumenti atti ad affrontare le discussioni che questi eventi hanno generato ha ovviamente fatto molti danni. Paghiamo lo scotto del nostro ritardo e della nostra superficialità riguardo a questioni tanto complesse, e lo si paga sulla pelle delle compagne. A tutto questo sentiamo urgente porre un rimedio, perché se affermiamo che la solidarietà tra x oppressx, il mutuo appoggio e rapporti forti e sinceri tra compagnx di lotta siano la nostra risposta ad un mondo di segregazione e sopraffazione, allora la nostra coscienza ci richiede di essere conseguenti. Perché parliamo delle nostre idee, dei nostri valori. Perché parliamo di etica anarchica.
Etica anarchica, parliamone
Per noi la questione è tanto grave perché solleva interrogativi profondi: che tipo di rapporti vogliamo instaurare tra compagnx? In che modo intendiamo i nostri principi, antiautoritarismo in primis? Come cerchiamo di concretizzarli nelle nostre vite quotidiane? L’anarchia è qualcosa che releghiamo nel campo dei futuri possibili o è qualcosa che cerchiamo di vivere ogni giorno?
Già a partire dalle risposte che ognunx si dà a queste domande crediamo che si diramino diversi sentieri, i quali rappresentano tendenze e progettualità diverse, diversi modi di intendersi anarchicx. Ed è il ritrovarsi o meno attorno ad esse che stabilisce uno dei parametri base dell’organizzarsi tra anarchicx, l’affinità. Lo ripetiamo: non siamo tra quellx che auspicano la creazione di un “movimento anarchico forte” che funga da faro per il proletariato. Crediamo che questo comporterebbe un inevitabile appiattimento delle diversità, oltre che dinamiche accentratrici e un agire politico che rifiutiamo. Invece il fermentare caotico di differenti tensioni e progettualità rappresenta per noi il migliore antidoto contro la cristallizzazione del movimento in organizzazioni, strutture e gruppi riconoscibili, per questo necessariamente stabili e quindi a rischio di “formalizzazione”. L’organizzazione informale non è per noi una semplice scelta strategica da applicare nei vari contesti di lotta, ma la base del nostro relazionarci tra compagnx. L’affinità è dunque il parametro fondamentale che guida le nostre vite. Dal momento in cui non scindiamo la lotta dal vivere quotidiano, concepiamo le nostre esistenze come un continuo confliggere contro la società del dominio e della sopraffazione in ogni sua sfumatura e declinazione. Riconoscersi compagnx per noi vuol dire conseguentemente condividere una certa visione etica della vita, derivata dalla nostra specifica concezione dell’anarchia. Ed è per questo che ci fa gelare il sangue ogni tentativo di eludere o invisibilizzare gli argomenti della violenza di genere, delle dinamiche di potere che possono configurarsi nei nostri ambienti, delle molteplici forme di oppressione che possono manifestarvisi. Perché essi trattano del fondamento del nostro essere e, soprattutto, del nostro essere assieme, del nostro riconoscerci quindi come compagnx nel nostro organizzarci per abbattere questo mondo.
Quindi cesura (non censura)
A questa fiera abbiamo deciso di non invitare quei progetti editoriali a cui partecipano le persone che sono state accusate di violenza di cui siamo a conoscenza e che all’oggi non hanno dimostrato per noi alcuna assunzione di responsabilità circa il loro comportamento, nonché quei gruppi, progetti o individualità che le hanno supportate. Abbiamo deciso di organizzarci attorno al principio dell’affinità e rivendichiamo questa scelta. A chi ci accuserà di esclusione rispondiamo che ci sembra conseguente allontanare coloro con cui non sentiamo di avere delle basi etiche comuni e che vogliamo costruire uno spazio che accolga le persone che sono state per tanto tempo escluse come risultato della scelta di non voler affrontare chiaramente alcuni temi. A chi ci accuserà di censura: la censura è qualcosa di sistematico e totale messo in opera da istituzioni totali quali lo stato. Non stiamo impedendo a nessunx di organizzarsi per far circolare testi attraverso i canali che si ritengono più opportuni, ci rivendichiamo però la libertà di scegliere cosa diffondere all’interno delle nostre iniziative.
E nella pratica?
Un problema con cui ci si trova a fare i conti di questi tempi, se si organizzano fiere dell’editoria o si portano avanti progetti di distribuzione di testi anarchici, è dunque come porsi rispetto alla diffusione di libri – in alcuni casi, anche di una certa rilevanza – che sono però curati e pubblicati da collettivi editoriali che continuano ad avere rapporti di collaborazione con le persone accusate di violenza di genere. La questione è aperta e di non facile risoluzione, e ci invita a riflettere su cosa voglia dire, per ciascunx di noi, una distribuzione anarchica. Che senso diamo al diffondere i nostri contenuti, e quanto si possono tenere separati questi contenuti da chi ne elabora la stesura o cura la pubblicazione? Non solo: quanto partecipa la distribuzione acritica di determinate edizioni nel conferire loro (e agli individui che vi prendono parte), oltre al supporto economico, una certa legittimità, notorietà e credibilità, nei nostri ambienti? O in contesti che non sono neanche a conoscenza di tali questioni?
Da qualche tempo si dibatte se la distribuzione di libri provenienti da specifici progetti di editoria sia di per sé una presa di posizione.
Nei confronti che ci hanno vistx partecipi, ci siamo imbattutx in varie modalità di risposta che vengono messe in atto al fine di recidere o aggirare un supporto di qualsiasi entità a determinate edizioni. Ci rendiamo conto che il tema è complesso e le modalità di affrontarlo sono molteplici e in parte ancora da inventare. Non auspichiamo peraltro alcun conformismo o omogeneità di comportamento, perciò non abbiamo ritenuto necessario invitare ad uniformarsi alle scelte già adottate da alcunx nella distribuzione o meno di determinate edizioni.
Rimaniamo apertx e curiosx a dibattiti e confronti durante la fiera sull’efficacia di diversi approcci pratici posti in essere sulla questione, invitando chiunque condivida i presupposti di base di questo testo a partecipare, anticipando già che il nostro posizionarci all’interno di questo dibattito non comporta comunque la creazione di spazi sicuri o gruppi di awareness, care team o similari. L’atmosfera e la qualità degli scambi che vivremo durante i giorni della fiera sarà responsabilità di ognunx.
***
POSITIONING TEXT OF THE ANARCHIST PROPAGANDA BOOKFAIR IN ROME
Introduction (i.e. why we decided to organize an anarchist book fair on
publishing and propaganda)
The anarchist press is under attack. Various forms of repression are unfolding against this important means of subversion. Trials based on the redaction of ” instigating ” texts or pamphlets, ” terrorist ” associations for the distribution of newspapers and pamphlets, closures and seizures of printing presses…
All of this is part of a broader attack on the anarchist movement that is taking place where militant anarchism is trying to come out of the corner of the alternative counterculture (however radical in content) to actually try to disrupt the apparatuses of domination through revolutionary theory. This kind of attack is qualitatively different in nature from those the anarchist movement is accustomed to receiving, because it undermines the basis of its propagation, development and dissemination of ideas that are intended to be transformed into actions of attack. With the winds of war once again blow over European soil and social conflicts are flaring up everywhere due to the contradictions inherent in the capitalist system, the need of power is to preventively crush any voice that does not conform to the ongoing mobilization and that could sabotage the states’ call to order and duty.
Faced with this disturbing scenario, which tastes of déjà vu, we do not intend to resign ourselves to the proclamations of more or less anarchist realpolitik, but to continue to insist on the paths of insubordination. To this end, in addition to creating opportunities for exchange and circulation of our publications, we believe it is important to pursue the creation of the widest possible spaces/moments of debate, to discuss – from an anarchist perspective – the changes in the context we are facing and the best ways to transform them into possibilities for revolt, insurrection and freedom.
Snapshot of the Situation – Contextualization as Self-Criticism (i.e., How
Defending Against Repressive Attacks Cannot Be an Excuse to Sweep Shit
Under the Rug)
While every situation in which we find ourselves under attack can be an opportunity to reaffirm our ideals and principles, we do not believe that it should instead be an excuse for an uncritical closing of ranks in the name of some vague and unspecified “anarchist community”. Anarchism, as we understand it, is a bubbling magma, a constellation of projects, a multicolored swarm of tensions. It continues to generate trends, often through ruptures and internal earthquakes, because the passion that animates us is not accustomed to be sitting at the tables of compromise. Ideas, in order not to remain dead letters, must be incarnated in living bodies and coagulate in them into ethical principles that guide practice and action. Just as we cannot remain silent in face of what we identify as injustice, neither we can keep it quiet when faced with what we see as the antithesis of those cherished principles that animate us. Silence would be like turning away; it would be like sweeping shit under the rug. Silence is complicity.
In the Italian territory, for some years now, we have been facing a series of unpleasant events that have led to the disintegration of groups and old relationships of complicity, clashes, the need for constant positioning and a poisoned debate. This situation has a negative impact on our projects, on our collectives of struggle, absorbing time and energy.
To be clear, we are talking about gender violence that has happened in our circles. We talkabout machismo, self-centeredness, Übermensch-ism of the worst interpretation of Nietzche. We talk about cowardice, boorish convenience, inability to self criticize, fear of judgment and lack of humility. This is what is happening in the Italian anarchist movement and, consequently, in editorial and publishing projects. The tendency of people accused of violent acts to approach these issues with a total rejection of the charge has made it difficult in recent years to distribute anarchist press and to organize events such as bookfairs. With this fair, we have decided to take on the responsibility that being together implies, and to step forward with this text, which we hope will tear open the veil of silence that tries to hide our domestic decay in the name of “more urgent” issues, often lamenting unspecified “feminist infiltration” and “Americanization of struggles”.
For us, this does not mean taking sides uncritically. We have no truth in our pockets; we have always refused to have any. Reducing gender issues to a mere clash of opposing poles (feminism-antifeminism) distances us from the possibility of individual and collective liberation, which we believe cannot be separated from a critique of patriarchal oppression.
To open spaces for debate, to give visibility to open questions, to confront each other among comrades, seems to us a good response in the face of gregariousness and indifference. The responsibility for the situation we are experiencing is certainly also collective. As an Italian-speaking anarchist movement, we have ignored issues related to the millennial patriarchal tradition of our society for too long. Perhaps due to the prevailing economic analysis of the nature of social oppression, this historical form of prevarication has not had much place in our struggles for liberation.
The lack of tools to deal with the discussions that these events have generated has obviously done a lot of damage. We are paying the price for our delay and superficiality in dealing with such complex issues, and it is being paid on the skin of our comrades. We feel that this needs to be addressed urgently, because if we affirm that solidarity among the oppressed, mutual support and strong and sincere relationships among comrades in struggle are our response to a world of segregation and oppression, then our conscience demands that we be consistent. Because we are talking about our ideas, our values.
Because we are talking about anarchist ethics.
Anarchist ethics, let’s talk about it.
For us, the issue is so serious because it raises deep questions: what kind of relationships do we want to establish between comrades? How do we understand our principles, especially anti-authoritarianism? How do we try to put them into practice in our daily lives? Is anarchy something we relegate to the realm of possible futures, or is it something we try to live every day?
From the answers that each person gives to these questions, we believe that different paths branch out, representing different tensions and projects, different ways of understanding oneself as anarchist. And it is whether or not we find ourselves in agreement in relation to them that establishes one of the basic parameters of organization among anarchists, affinity. We repeat: we are not among those who wish for the creation of a “strong anarchist movement” to serve as a beacon for the proletariat. We believe that this would lead to an inevitable flattening of diversity as well as a centralization of dynamics and political action that we reject. Instead, for us, the chaotic ferment of different tensions and projects is the best antidote to the crystallization of the movement into recognizable organizations, structures and groups that are necessarily stable and therefore at risk of “formalization”.For us, informal organization is not simply a strategic choice to be applied in different contexts of struggle, but the basis of our relationship between comrades. Affinity is thus the fundamental parameter that guides our lives. From the moment we do not separate struggle from everyday life, we understand our existence as a continuous conflict against the society of domination and oppression in all its shades and forms. For us, to recognize each other as comrades is to share a certain ethical vision of life that comes from our specific conception of anarchy. And that is why our blood runs cold when we see the issues of gender violence being avoided or made invisible, as well as the power dynamics and the multiple forms of oppression that can take shape in our environment. For these issues relate to the very basis of our being and, above all, of our being together, of our recognizing ourselves as comrades in our organizing to dismantle this world.
So caesura [break] (not censorship)
We have decided not to invite to this bookfair those publishing projects in which people have been accused of violence (of which we are aware) and who have not yet shown any accountability for their behavior, as well as groups, projects or individuals who have supported them. We have chosen to organize around the principle of affinity, and we stand by that choice. To those who will accuse us of exclusion, we respond that it seems consistent to us to distance those with whom we do not feel we share common ethical grounds, and that we want to build a space that welcomes people who have been excluded for so long as a result of choosing not to address certain issues clearly. To those who will accuse us of censorship: censorship is something systematic and total, put in place by total institutions like the state. We do not prevent anyone from organizing themselves to promote texts through the channels they consider to be the most appropriate, but we claim the freedom to choose what to distribute within our initiatives.
And in practice?
A problem we face today, when we organize bookfairs or carry out projects for the
distribution of anarchist texts, is therefore how to position ourselves with relation to the spreading of books – in some cases even of a certain relevance – that are nevertheless edited and published by collectives that continue to have collaborative relationships with people accused of gender violence. The question is open and not easily resolved, and it invites us to reflect on what anarchist distribution means for each of us. What sense do we give to the circulation of our content, and how much can that content be separated from those who write or edit it? Not only that, but how much does the uncritical distribution of certain editions contribute to giving them (and the individuals who participate in them) a certain legitimacy, fame, and credibility, in addition to financial support, in our circles? Or in contexts that are not even aware of such issues?
For some time now, there has been a debate about whether the distribution of books from certain publishing projects is in itself a form of taking sides.
In the discussions we had, we have encountered various forms of response that are used to cut off or avoid support for certain editions. We are aware that the issue is complex and that the ways of dealing with it are many and partly yet to be invented. Moreover, we do not wish to encourage conformism or homogeneity of behavior, so we have not found it necessary to call for conformity with the decisions already made by some in distributing or not distributing certain editions.
We are aware that the subject is complex and that the ways of dealing with it are multiple and in part still to be invented, and we do not wish, moreover, any conformism orhomogeneity of behavior, so we did not deem it necessary to invite to comply with the choices already adopted by some of the distribution projects involved.
We remain open and curious to debates and exchanges during the bookfair on the effectiveness of the different practical approaches that have been put in place on this issue, inviting anyone who shares the basic assumptions of this text to participate. We anticipate that our positioning within this debate does not imply the creation of any kind of safe spaces or awareness groups, care teams or similar things. The atmosphere and quality of the exchanges we will experience during the days of the bookfair will be responsibility of each and every individual.
***
POSITIONIERUNGSTEXT ANARCHISTISCHES BOOK-(UND PROPAGANDA)FAIRS IN ROM
Einleitung (d. h. warum wir beschlossen haben, eine Bookfair für anarchistische Bücher und Propaganda zu veranstalten)
Die anarchistischen Printmedien werden angegriffen. Gegen dieses wichtige Instrument der Subversion werden gegenwärtig verschiedene Formen der Repression eingesetzt. Z.b. Gerichtsverfahren, ausgehend von der Erstellung von „agitatorischen“ Texten oder Flugblättern, über “terroristische” Vereinigungen wegen dem Vertrieb von Zeitungen und Zeitschriften, bishin zur Schließung und Beschlagnahme von Druckereien. . .
All dies ist Teil eines umfassenderen Angriffs auf die anarchistische Bewegung, die stattfindet, wo der kämpferische Anarchismus versucht, aus der Nische der alternativen (inhaltlich radikalen) Gegenkultur herauszukommen, um tatsächlich zu versuchen, die Herrschaftsapparate durch die revolutionäre Theorien zu blockieren.
Diese Art von Angriffen unterscheidet sich qualitativ von denen, die die anarchistische Bewegung gewohnt ist zu erfahren, weil sie die Grundlagen ihrer Verbreitung zu untergraben versucht und auch die Entwicklung und Verbreitung von Ideen, die in Angriffshandlungen umgewandelt werden sollen. Angesichts der Kriegswinde, die erneut über den europäischen Boden wehen, und der sozialen Konflikte, die aufgrund der, dem kapitalistischen System innewohnenden, Widersprüche überall aufflammen, besteht die Notwendigkeit der Macht darin, jede Stimme, die der laufenden Mobilisierung nicht entspricht und die den Ruf nach Ordnung und Pflicht der Staaten sabotieren könnte, präventiv zu zerschlagen.
Angesichts dieses beunruhigenden Szenarios, das wie ein Déjà-vu aussieht, haben wir nicht vor, uns mit den Proklamationen der mehr oder weniger anarchischen Realpolitik abzufinden, sondern weiterhin auf den Wegen der Auflehnung zu beharren. Um dies zu erreichen, ist es neben der Schaffung von Austausch- und Zirkulationsmöglichkeiten für unsere Publizistik wichtig, sich dem Aufbau möglichst breiter Diskussionsräume zu widmen, um aus einer anarchischen Perspektive die Veränderungen des Kontextes, mit denen wir konfrontiert sind, zu diskutieren und wie man sie am besten in Möglichkeiten der Revolte, des Aufstands und der Freiheit umwandeln kann.
Fotografie der Situation – Kontextualisierung als Selbstkritik (d. h. die Verteidigung gegen repressive Angriffe kann keine Entschuldigung sein, um die Scheiße unter den Teppich zu kehren)
Obwohl jede Situation, in der wir angegriffen werden, eine Gelegenheit sein kann, unsere Ideale und Prinzipien zu bekräftigen, glauben wir nicht, dass dies ein Vorwand für eine engstirnige Rängekritik im Namen einer vagen, bestenfalls spezifizierten “anarchischen Gemeinschaft” sein sollte. Anarchismus ist, wie wir ihn verstehen, ein kochendes Magma, eine Konstellation von Plänen, ein buntes Gewirr von Spannungen. Es erzeugt weiterhin Tendenzen, die oft aufgrund von Brüchen und aus Bauchgefühlen entstehen, weil die Leidenschaft, die uns belebt, nicht gewohnt ist, an den Tischen des Kompromisses Platz zu nehmen. Die Ideen müssen, um nicht tote Buchstaben zu bleiben, zu lebendigen Körpern inkarnieren und in ihnen zu ethischen Grundsätzen zusammenwachsen, die die Praxis, das Handeln leiten. Genauso wie wir nicht schweigen können, wenn wir mit dem konfrontiert werden, was wir als Ungerechtigkeit definieren. Genauso wenig können wir über das schweigen, was wir als Antithese zu den uns am Herzen liegenden Grundsätzen betrachten. Dieses Stillschweigen wäre, als würde man sich abwenden. Es wäre, als würde man die Scheiße unter den Teppich kehren. Stillschweigen wäre Komplizenschaft.
Auf italienischem Gebiet haben wir es seit einigen Jahren mit einer Reihe von unangenehmen Ereignissen zu tun, die zum Zerfall von Gruppen und alten Komplizenschaften, zu Auseinandersetzungen undder Notwendigkeit einer ständigen Positionierung und letztendlich zu einer vergifteten Debatte führen. Diese Situation wirkt sich negativ auf unsere Pläne, unsere Kampfgemeinschaften aus und kostet Zeit und Energie.
Um es noch besser zu verdeutlichen: Wir reden hier von geschlechtsspezifischer Gewalt in unserem eigenen Umfeld. Wir reden vom Machismus, vom Egozentrismus, vom Übermenschtum der schlimmsten Nietzsche-Interpretation. Wir sprechen von Feigheit, erdrückendem Zusammenleben, Unfähigkeit zur Selbstkritik, Furcht vor dem Urteil und Mangel an Demut. Das geschieht in der italienischen anarchistischen Bewegung und folglich auch ihren Zeitungs- und Zeitschriftprojekten. Die Tendenz von Personen, denen übergriffige Gewalt vorgeworfen wird, diese Vorwürfe mit einer völligen Ablehnung der Anschuldigungen anzugehen, hat in den letzten Jahren die Verbreitung der anarchistischen Printmedien und die Organisation von Veranstaltungen wie Buchmessen erschwert. Mit dieser Buchmesse haben wir uns entschlossen, die Verantwortung zu übernehmen, die das Zusammensein mit sich bringt, indem wir mit diesem Text Wort ergreifen.Wir hoffen somit den Schleier des Schweigens und der Verborgenheit zu zerreißen, der versucht, den Schmutz in unseren eigenen Reihen im Namen der “dringendsten” Fragen weiterhin zu verbergen, indem manche sich auf eine sogenannte “feministische Infiltrationen” und eine angebliche “Amerikanisierung der Kämpfe” beziehen und sich darüber beklagt wird.
Für uns bedeutet das nicht, unkritisch Stellung zu beziehen. Wir haben die Wahrheit nicht in der Tasche, denn wir haben uns schon immer geweigert, sie zu besitzen. Die Reduzierung der Geschlechterthemen auf eine bloße Konfrontation von gegensätzlichen Polen (Feminismus-Antifeminismus) erscheint uns als die schlimmste Frucht der aktuellen Auswüchse, die uns nicht hilft, ihre Komplexität zu verstehen. Räume für Diskussionen zu ermöglichen, die die offenstehenden Fragen sichtbar machen, sich mit Gefährt:innen zu konfrontieren, erscheint uns eine gute Erwiderung auf das Sektierertum und die Gleichgültigkeit zu sein.
Die Verantwortung für die Situation, in der wir uns befinden, ist sicherlich auch kollektiv. Als italienischsprachige anarchistische Bewegung haben wir viel zu lange die Fragen ignoriert, die mit der tausendjährigen patriarchalischen Tradition unserer Gesellschaft verbunden sind. Vielleicht weil die ökonomische Analyse über die Natur der sozialen Unterdrückung vorherrscht, hat diese historische Form der Ausbeutung in unseren Befreiungsbestrebungen nicht viel Platz gehabt. In den letzten Jahren, leider fast immer als Folge von übergriffigen Gewalttaten gegen Gefährt:innen, die den Mut hatten, darüber zu sprechen, und Gefährt:innen, die nicht gleichgültig blieben, sind diese Themen in unseren Kreisen stark eingedrungen.
Das Fehlen von Instrumenten zur Bewältigung der durch diese Ereignisse ausgelösten Debatten hat natürlich großen Schaden angerichtet. Wir zahlen den Preis für unser spätes Handeln und unserer Oberflächlichkeit in so komplexen Angelegenheiten, und wir zahlen den Preis auf der Haut unserer Gefährt:innen. All dies muss dringend aufgehalten werden, denn wenn wir sagen, dass Solidarität unter den Unterdrückten, gegenseitige Unterstützung und starke und aufrichtige Beziehungen zwischen den Gefährt:innen unsere Antwort auf eine Welt der Segregation und Unterdrückung sind, dann fordert unser Gewissen von uns die Konsequenz daraus. Das ist der Grund warum wir über unsere Ideen sprechen wollen, über unsere Werte. Weil wir über anarchistische Ethik sprechen wollen.
Anarchistische Ethik. Lasst uns darüber reden
Für uns ist diese Ausgangslage so ernst, weil sie tiefgreifende Fragen aufwirft: Welche Art von Beziehungen wollen wir zwischen Gefährt:innen aufbauen? Wie verstehen wir unsere Prinzipien, unseren Antiautoritärismus in erster Linie? Wie versuchen wir, sie in unserem täglichen Leben umzusetzen? Ist die Anarchie etwas, das wir in das Feld der möglichen Zukunft verbannt haben, oder ist es etwas, das wir jeden Tag erleben wollen?
Ausgehend von den Antworten, die jede:r auf diese Fragen gibt, glauben wir, dass sich unterschiedliche Wege abzeichnen, die unterschiedliche Tendenzen und Konzepte repräsentieren, unterschiedliche Arten einer anarchistischen Auffassung. Und es ist die Frage, ob man sich um sie herum findet oder nicht, die einen der grundlegenden Parameter für die Organisierung unter Anarchist:innen festlegt: die Affinität. Wir wiederholen: Wir gehören nicht zu denen, die die Schaffung einer „starken anarchistischen Bewegung“ als Leuchtfeuer für das Proletariat wünschen. Unserer Ansicht nach würde dies zwangsläufig zu einer Abflachung der Unterschiede sowie zu zentralisierenden Dynamiken und politischem Handeln führen, das wir ablehnen. Dagegen stellt die chaotische Gärung unterschiedlicher Spannungen und Projektualitäten für uns das beste Gegenmittel gegen die Kristallisierung der Bewegung in erkennbare Organisationen, Strukturen und Gruppen dar, die daher notgedrungen starr sein müssen und der Gefahr einer „Formalisierung“ ausgesetzt sind. Die informelle Organisierung ist für uns nicht einfach eine strategische Entscheidung, die in den jeweiligen Kontexten des Kampfes anzuwenden ist, sondern die Grundlage unserer Beziehungen unter Gefährt:innen.
Die Affinität ist also der grundlegende Parameter, die unser Leben leitet. Von dem Moment an, wo wir den Kampf nicht vom täglichen Leben trennen, sehen wir unser Leben als einen fortwährenden Kampf gegen die Gesellschaft der Dominanz und der Unterwerfung in all ihren Nuancen und Abstufungen. Sich als Gefährt:innen zu erkennen bedeutet für uns folgerichtig, eine bestimmte ethische Sicht des Lebens zu teilen, die sich aus unserer spezifischen Auffassung von der Anarchie ergibt. Und deshalb gefriert uns das Blut in den Adern wenn jeglicher Versuch, der die Themen der geschlechtsspezifischen Gewalt, der Machtdynamiken, die sich in unserem Umfeld entwickeln können, die vielfältigen Formen der Unterdrückung, die sich dort manifestieren können, zu ignorieren oder zu decken. Diese Themen beziehen sich auf die Grundlagen unseres Seins und vor allem unseres Zusammenseins. Mit der Perspektive uns als Gefährt:innen in unserer gewählten Art der Organisierung wieder zu erkennen, um schließlich die Welt zum Umsturz zu bringen.
Dann Zäsur (nicht Zensur)
Zu dieser Buchmesse haben wir beschlossen, keine redaktionellen Projekte einzuladen, an denen Personen beteiligt sind, die der uns bekannten übergriffigen Gewalt beschuldigt wurden und die uns bis heute keinerlei Verantwortung für ihr Verhalten gezeigt haben, sowie Gruppen, Projekte oder Einzelpersonen, die sie unterstützt haben. Wir haben beschlossen, uns nach dem Prinzip der Affinität zu organisieren, und wir bekennen uns zu dieser diese Entscheidung.
Denjenigen, die uns des Ausschlusses beschuldigen, antworten wir, dass wir es für folgerichtig halten, eben diejenigen auf Distanz zu halten, mit denen wir keine gemeinsamen ethischen Grundlagen haben, und dass wir einen Raum schaffen wollen, in dem die Menschen sich wohl fühlen können, die so lange ausgeschlossen wurden, weil man bestimmte Themen nicht klar ansprechen wollte. Diejenigen, die uns Zensur vorwerfen: Die Zensur ist etwas Systematisches und Totales, das von totalitären Institutionen wie dem Staat angewandt wird. Wir hindern niemanden daran, sich zu organisieren, um Texte über die Kanäle zu verbreiten, die er:sie für richtig hält, aber wir fordern die Freiheit, selbst zu entscheiden, was wir im Rahmen unserer Initiativen verbreiten wollen.
Und in der Praxis?
Ein Problem, mit dem man heutzutage konfrontiert ist, wenn man Buchmessen organisiert oder Projekte zur Verbreitung von anarchistischen Texten beisteuern will, ist also, wie man mit der Verbreitung von Büchern umgeht – in einigen Fällen sind diese Momente sogar von einiger beachtlicher Bedeutung –, die aber von Verlagskollektiven gepflegt und herausgegeben werden, die weiterhin kooperative Beziehungen zu Personen unterhalten, die der geschlechtsspezifischer Gewalt beschuldigt sind. Diese Frage ist offen und nicht leicht zu lösen, und sie fordert uns auf, darüber nachzudenken, was anarchistische Printmedien für jeden von uns bedeuten. Welcher Sinn wird ihnen hinsichtlich unserer Inhalte gegeben, in dem Moment wenn wir sie verbreiten, und wie weit können und wollen wir diese Inhalte von denjenigen trennen, die sie verfassen oder veröffentlichen? Und nicht nur das: Inwiefern trägt die unkritische Verbreitung bestimmter Verläge dazu bei, dass sie (und die daran beteiligten Personen) neben der finanziellen Unterstützung auch eine gewisse Legitimität, Bekanntheit und Glaubwürdigkeit in unseren Kreisen erhalten und beibehalten? Oder in einem Umfeld, in dem man nicht einmal über diese Dinge Bescheid weiß?
Seit einiger Zeit wird darüber diskutiert, ob die Verbreitung von Büchern aus bestimmten Verlagsprojekten an sich eine Stellungnahme darstellt.
In den unterschiedlichen Diskussionen, die wir geführt haben, haben wir eine ziemlich solide gemeinsame Basis gefunden.Bei den Diskussionen, an denen wir beteiligt waren und die auf einer ziemlich soliden gemeinsamen Grundlage beruhten, sind wir auf verschiedene Reaktionsweisen gestoßen, die angewandt werden, um die Unterstützung bestimmter Verlagsausgaben zu unterbinden oder in irgendeiner Form zu umgehen.
Wir wissen, dass es sich um ein komplexes Thema handelt und dass die Möglichkeiten, es anzugehen, vielfältig sind und zum Teil noch zu entwickeln sind. Wir wollen jedoch keinen Konformismus oder eine Homogenität des Verhaltens, weshalb wir es nicht für notwendig halten, uns an die Entscheidungen zu halten, die bereits von einigen der beteiligten Verlagsprojekte getroffen wurden.
Wir bleiben offen und neugierig auf Debatten und Auseinandersetzungen während der Buchmesse, über die Wirksamkeit der verschiedenen praktischen Ansätze, die zu diesem Thema vorgeschlagen werden, und laden alle ein, die die Grundvoraussetzungen dieses Textes teilen, sich zu beteiligen. Wir sehen bereits voraus, dass unsere Positionierung in dieser Debatte nicht die Schaffung von gespenstischen „sicheren“ Räumen oder Awareness-Gruppen, Care-Teams oder dergleichen mit sich bringt. Die Atmosphäre und die Qualität des Austauschs, die wir während der Buchmesse erleben wollen, liegt in der Verantwortung eines jeden Einzelnen.
***
TEXTO DE POSICIONAMIENTO DE LA FERIA DE EDITORIALES Y PROPAGANDA ANARQUISTA
Preámbulo (es decir, por qué decidimos organizar una feria de editoriales y propaganda anarquista)
La prensa anarquista está bajo ataque. Diferentes formas de represión se están implementando en contra de este importante instrumento de subversión. Procesos judiciales que parten de la redacción y edición de textos o panfletos “agitativos”, acusaciones de “terrorismo” por la distribución de periódicos y revistas anarquistas, además del cierre e incautación de imprentas…
Todo esto forma parte de un ataque, con un espectro más amplio, en contra el movimiento anarquista y se está desarrollando en donde el anarquismo combativo intenta salir del rincón de la contracultura alternativa (por muy radical que sea en los contenidos) buscando obstaculizar al aparato del dominio a través de la teoría revolucionaria. Este tipo de ataque es diferente a los que el movimiento anarquista está acostumbrado a recibir, porque daña los cimientos de su propagación, de su desarrollo y difusión de ideas destinadas a convertirse en acciones de ataque. Con vientos de guerra que soplan una vez más en suelo europeo y conflictos sociales que estallan en casi todas partes producto de las contradicciones propias del sistema capitalista, la necesidad del Poder es la de aplastar preventivamente cada voz que no se ajuste al movimiento en curso, voces que podrían sabotear el llamado al orden y al deber de los Estados.
Ante este inquietante escenario que nos atraviesa, como un deja-vù, no tenemos intención de resignarnos a seguir las proclamas de la real-politik más o menos anarquista, nosotrxs continuaremos a insistir en los caminos de la insubordinación. Para hacer esto, además de crear ocasiones de intercambio y circulación de nuestras publicaciones, creemos importante dedicarnos a construir espacios-momentos de debate lo más amplios posibles, para discutir bajo una perspectiva anarquista los cambios en el contexto que enfrentamos y transformarlos las mejores posibilidades de revuelta, de insurrección, de libertad.
Fotografía de la situación – contextualización como autocrítica (es decir, cómo la defensa contra los ataques represivos no puede ser la excusa para esconder mierda debajo de la alfombra)
Si cada situación en la que nos encontramos bajo ataque puede ser una oportunidad para reafirmar nuestros ideales y principios, no creemos que deba ser el pretexto para un “cierre acrítico de las filas” en nombre de una vaga y no especificada “Comunidad anarquista”. El anarquismo, tal como lo concebimos, es un magma en ebullición, una constelación de proyectos, un colorido lleno de tensiones. Eso continua a generar diversas tendencias, muchas veces por fracturas y terremotos internos, porque la pasión que nos anima no está acostumbrada a sentarse en las mesas del compromiso. Para no quedarse en letra muerta, las ideas necesitan plasmarse en cuerpos vivos y en ellos coagularse en principios éticos que guían la práctica y la acción. Así como no podemos permanecer en silencio ante lo que identificamos como injusticia, no podemos permanecer en silencio ante lo que consideramos la antítesis de aquellos principios tan queridos que nos animan. Callar sería como mirar para otro lado, sería como meter mierda bajo la alfombra. Guardar silencio sería complicidad.
En el territorio italiano nos enfrentamos, desde hace algunos años, a una serie de acontecimientos desagradables, que, como consecuencia, han dividido grupos y viejas relaciones de complicidad, así como también han provocado enfrentamientos, necesidad de posicionamientos y debates continuos. Esta situación tiene repercusiones negativas en nuestros proyectos y colectividades en lucha absorbiendo tiempo y energía. Para ser clarxs: estamos hablando de violencia de género en nuestros ambientes. Hablamos de machismo, egocentrismo, superhombrismo de la peor interpretación nietzscheana. Estamos hablando de cobardía, vulgar comodidad, miedo al juicio, falta de autocrítica y de humildad. Esto pasa dentro del movimiento anarquista italiano y, en consecuencia, también dentro de los proyectos editoriales.
La tendencia de las personas acusadas de agresión ha sido de enfrentar estas situaciones con el rechazo total de lo ocurrido, lo que ha provocado, en los últimos años, difícil la difusión de publicaciones anarquistas, además de la organización de ferias de editoriales. Con esta feria hemos decidido asumir la responsabilidad que implica estar juntxs y con este texto esperamos romper el velo del silencio que intenta ocultar lo podrido de nuestra casa en nombre de lo “más urgente”, lamentándose de las “infiltraciones feministas” y de la ” Americanización de las luchas”.
Para nosotrxs esto no significa tomar postura acrítica. No tenemos la verdad en el bolsillo, siempre nos hemos negado a tenerla. La reducción de las cuestiones de género a un choque entre polos opuestos (feminismo-antifeminismo) nos aleja de la posibilidad de liberación individual y colectiva que creemos no pueda prescindir de una crítica a la opresión patriarcal.
Abrir espacios de debate, dar visibilidad a temas abiertos, la discusión entre compañerxs, nos parece una buena respuesta frente al segregarismo y la indiferencia. La responsabilidad de la situación que estamos viviendo es, ciertamente, también colectiva.
Como movimiento anarquista que habita la península italiana, hemos ignorado durante demasiado tiempo las cuestiones relacionadas con la milenaria tradición patriarcal de nuestra sociedad. Quizás debido al predominio del análisis económico sobre la naturaleza de la opresión social, esta forma histórica de abuso no ha tenido mucho lugar dentro de nuestras demandas de liberación. En los últimos años, lamentablemente y casi siempre, a raíz de la violencia recibida por compañeras, que han tenido el coraje de hablar y de compañerxs que no permanecieron indiferentes, estos temas han irrumpido en nuestros ambientes. La falta de herramientas para abordar las discusiones que estos acontecimientos han generado, obviamente, mucho daño. Pagamos el precio de nuestra demora y nuestra superficialidad ante cuestiones tan complejas, y lo pagamos en la piel de nuestras compañeras. Es urgente encontrar un remedio, porque si afirmamos que la solidaridad entre lxs oprimidxs, el apoyo mutuo y las relaciones fuertes y sinceras entre compañerxs de lucha son nuestra respuesta a un mundo de segregación y opresión, entonces nuestra conciencia nos exige ser consecuentes. Porque hablamos de nuestras ideas, de nuestros valores. Porque hablamos de ética anarquista.
Ética anarquista, hablemos.
Para nosotrxs el tema es grave porque plantea preguntas profundas: ¿Qué tipo de relaciones queremos establecer entre compañerxs? ¿Cómo entendemos nuestros principios, el antiautoritarismo ante todo? ¿Cómo intentamos realizarlos en nuestros cotidianos? ¿Es la anarquía algo que relegamos al campo de los futuros posibles o es algo que intentamos vivir todos los días? A partir de las respuestas que cada unx da, creemos que se abren diversos caminos, que representan diferentes tendencias y proyectos, diferentes maneras de entenderse como anarquistas. Y estar de acuerdo o no en torno a estas preguntas y sus respuestas individuales es lo que establece uno de los parámetros básicos de organización entre anarquistas: la afinidad.
Lo repetimos: no estamos entre lxs que esperan la creación de un “movimiento anarquista fuerte” que sirva de faro para el proletariado. Creemos que esto llevaría a un inevitable aplanamiento de la diversidad, así como a dinámicas centralizadoras y a un actuar político que rechazamos. En cambio, la fermentación caótica de diferentes tensiones y proyectos representa para nosotrxs el mejor antídoto contra la cristalización del movimiento en organizaciones, estructuras y grupos reconocibles, que son por tanto necesariamente estables y en riesgo de “formalización”. La organización informal no es para nosotrxs una simple elección estratégica a aplicar en los diversos contextos de lucha, sino la base de nuestras relaciones entre compañerxs. La afinidad es, por tanto, el parámetro fundamental que guía nuestra vida. Desde el momento en que no separamos la lucha de la vida cotidiana, entendemos nuestra existencia como un conflicto continuo contra la sociedad de dominación y opresión en todos sus matices y variantes. Reconocernos como compañerxs significa, en consecuencia, compartir una cierta visión ética de la vida, derivada de nuestra definición específica de la anarquía.
Es por eso que cualquier intento de evadir o invisibilizar los temas de la violencia de género, de las dinámicas de poder que pueden tener lugar en nuestros entornos, de las múltiples formas de opresión que allí pueden manifestarse, nos congela la sangre. Porque de eso se trata del fundamento del nuestro estar y, sobre todo, del estar juntxs, del reconocernos como compañerxs en el devenir organizativo para derribar este mundo.
Por lo tanto, Cesura (no censura)
A esta feria hemos decidido no invitar a aquellos proyectos editoriales en los que participan personas que han sido acusadas de violencia de genero, de la que tenemos conocimiento, y que hasta la fecha no han demostrado ninguna asunción de responsabilidad por su comportamiento, así como aquellos grupos, proyectos o personas que los apoyan. Hemos decidido organizarnos en torno al principio de afinidad y reivindicamos esta elección. A quienes nos acusarán de exclusión les contestamos que nos parece lógico tomar distancia de aquellxs con quienes no sentimos tener bases éticas comunes y que queremos construir un espacio que reciba a las personas que han estado excluidas durante mucho tiempo como resultado de la elección de no querer abordar claramente algunos temas. Para quienes nos acusarán de censura: la censura es algo sistemático e implementado por instituciones totalizantes como el Estado. No impedimos que alguien que se organice para hacer circular textos por los canales que considere más adecuados lo haga, pero reivindicamos la libertad de elegir qué difundir dentro de nuestras actividades.
¿Y en la práctica?
Un problema al que nos enfrentamos estos días, si organizamos ferias editoriales o tenemos proyectos de distribución de textos anarquistas es: cómo abordar la difusión de libros -en algunos casos, incluso de cierta relevancia- que son editados y publicados por colectivos editoriales que mantienen relaciones de colaboración con personas acusadas de violencia de género. La cuestión está abierta y no es fácil de resolver, y nos invita a reflexionar sobre lo que significa una distribución anárquica para cada unx de nosotrxs. ¿Qué significado le damos a la difusión de nuestros contenidos y en qué medida estos contenidos pueden mantenerse separados de quienes los redactan o se ocupan de su publicación? No sólo eso: ¿en qué medida contribuye la distribución acrítica de determinadas ediciones a darles a ellas (y a las personas que participan en ellas), además del apoyo económico, cierta legitimidad, notoriedad y credibilidad en nuestros entornos? ¿O en contextos que ni siquiera son conscientes de estas situaciones?
Desde hace algún tiempo se debate si la distribución de libros de proyectos editoriales específicos es, en sí misma, una toma de posición. En las discusiones en las que hemos participado, debates que se han arraigado a algunos fundamentos comunes bastante sólidos, nos hemos encontrado con varios métodos de respuesta que se implementan para cortar o eludir el apoyo de cualquier entidad a determinadas ediciones.
Nos damos cuenta de que el tema es complejo y las formas de abordarlo son múltiples y también existen algunas por inventar, sin embargo, no esperamos ningún conformismo ni homogeneidad de comportamiento, por lo que no consideramos necesario invitar a las personas a ajustarse a las opciones ya adoptadas por algunos de los proyectos de distribución implicados. Seguimos abiertxs y curiosxs a los debates y discusiones durante la feria sobre la efectividad de los diferentes enfoques prácticos implementados sobre el tema, invitando a participar a cualquiera que comparta los supuestos básicos de este texto, anticipando que nuestro posicionamiento en este debate no supone la creación de espacios seguros, grupos de sensibilización o similares. El ambiente y la calidad de los intercambios que viviremos durante la feria serán responsabilidad de todxs y de cada unx.
***
TEXTE DE POSITIONEMMENT DU SALON DE L’ÉDITION ET DE LA PROPAGANDE ANARCHISTE DE ROME
Préambule (ou pourquoi nous avons décidé d’organiser un salon du livre et propagande anarchiste)
La presse anarchiste est attaquée. Diverses formes de répression sont déployées contre cet important outil de subversion. Procédures fondées sur la rédaction de textes ou de pamphlets instigateurs, accusations de terrorisme pour la diffusion de périodiques et de revues, fermeture et saisies de typographies… Tout cela fait partie d’une large attaque contre le mouvement anarchiste qui a lieu où l’anarchisme combatif cherche à sortir du coin de la contre-culture alternative pour tenter de bloquer les appareils de domination à travers la théorie révolutionnaire. Ce type d’attaque est d’une nature qualitativement différente de celles que le mouvement anarchiste est habitué à recevoir, car il mine les bases de sa propagation, du développement et de la diffusion d’idées visant à se transformer en actions offensives. Alors que le vent de la guerre souffle à nouveau sur le sol européen et que les conflits sociaux s’enflamment un peu partout en raison des contradictions inhérentes au système capitaliste, la nécessité du pouvoir est d’écraser préventivement chaque voix qui ne se conformerait pas à la mobilisation en cours et qu’elle pourrait saboter le rappel à l’ordre et au devoir des états. Face à ce scénario inquiétant, qui nous traverse comme un déjà-vu, nous n’avons pas l’intention de nous résigner, suivant les proclamations d’une real-politik plus ou moins anarchique, mais de continuer à insister sur les voies de l’insubordination. Pour ce faire, en plus de créer des opportunités d’échange et de circulation pour nos publications, nous pensons qu’il est important de construire des espaces-moments de débat les plus grands possibles pour discuter dans une perspective anarchiste des changements du contexte que nous vivons et des meilleurs moyens de les transformer en possibilités de révolte, d’insurrection et de liberté.
Photographie de la situation – contextualisation comme autocritique (c’est-à-dire, comment la défense contre les attaques répressives ne peut pas être une excuse pour cacher la merde sous le tapis)
Si chaque situation dans laquelle nous nous trouvons attaqués peut être une opportunité de réaffirmer nos idéaux et nos principes, nous ne pensons pas qu’elle doive être le prétexte à un resserrement acritique des rangs au nom d’une vague “communauté anarchiste”. L’anarchisme, tel que nous le concevons, est un magma bouillant, une constellation de projets, un lieu grouillant de tensions. Elle continue de générer des tendances, souvent dues à des fractures et à des tremblements de terre internes, car la passion qui nous anime n’est pas habituée à s’asseoir à la table des compromis. Pour ne pas rester lettres mortes, les idées doivent s’incarner dans des corps vivants et s’y coaguler en principes éthiques qui guident la pratique et l’action. Tout comme nous ne pouvons pas rester silencieux face à ce que nous identifions comme une injustice, nous ne pouvons pas rester silencieux face à ce que nous considérons comme l’antithèse de ces principes qui nous animent.
Garder le silence, ce serait comme se détourner, ce serait comme cacher la merde sous le tapis. Se taire serait une complicité.Sur le territoire italien, nous sommes confrontés depuis quelques années à une série d’événements désagréables, qui conduisent à la désintégration de groupes et d’anciennes relations de complicité, à des affrontements, à la nécessité d’un positionnement continu et à un débat empoisonné. Cette situation a des répercussions négatives sur nos projets, sur nos communautés en lutte, absorbant temps et énergie. Soyons clairs: nous parlons de violences de genre qui se sont produit es dans nos environnements. Nous parlons de machisme, d’égocentrisme, de un surhomme dans la pire interprétation niccienne. Nous parlons de lâcheté, de commodité, d’incapacité à s’autocritique, de peur du jugement et de manque d’humilité. Cela se produit dans le mouvement anarchiste italien et,par conséquent, également dans les projets éditoriaux. La tendance des personnes accusées d’avoir commis des violences à aborder ces questions en niant totalement l’accusation a rendu difficile ces dernières années la diffusion de la presse anarchiste, ainsi que l’organisation d’événements tels que des salons du livres. Avec cette salon, nous avons décidé d’assumer la responsabilité qu’implique le fait d’être ensemble en parlant avec ce texte qui, nous l’espérons, déchirera le voile du silence qui tente de cacher la pourriture de notre maison au nom de problèmes “plus urgent”, se plaint souvent des pas mieux précisées “infiltrations féministes” et une “américanisation des luttes”. Pour nous, cela ne signifie pas prendre parti sans regard critique. Nous n’avons pas de vérité dans nos poches, nous avons toujours refusé d’en avoir. La réduction des questions de genre à un simple affrontement entre pôles opposés (féminisme-antiféminisme) nous éloigne de la possibilité de une libération individuelle et collective qui, selon nous, ne peut être séparée d’une critique à l’oppression patriarcale. Ouvrir des espaces de débat, donner de la visibilité aux questions ouvertes, à la discussion entre camarades, nous semble être une bonne réponse face à la grégarité et à l’indifférence. La responsabilité de la situation que nous vivons est certainement aussi collective. En tant que mouvement anarchiste italophone, nous avons trop longtemps ignoré les questions liées à la tradition patriarcale millénaire de notre société. Peut-être en raison de la prédominance de l’analyse économique sur la nature de l’oppression sociale, cette forme historique d’abus n’a pas eu beaucoup de place dans nos instances de libération. Ces dernières années, malheureusement presque toujours à la suite de violences reçues de camarades qui ont eu le courage d’en parler et de camarades qui ne sont pas restés indifférents, ces sujets ils sont entrés de force dans nos environnements. Le manque d’outils pour aborder les discussions suscitées par ces événements a évidemment causé beaucoup de dégâts. Nous payons le prix de notre retard et de notre superficialité face à des questions aussi complexes, et nous le payons sur la peau de notre camarades. Il est urgent de trouver un remède à tout cela, car si nous affirmons que la solidarité entre opprimés, l’entraide et les relations fortes et sincères entre camarades combattants sont notre réponse à un monde de ségrégation et d’oppression, alors notre conscience nous impose d’être conséquents… Parce que nous parlons de nos idées, de nos valeurs. Parce que nous parlons d’éthique anarchiste.
L’éthique anarchiste, parlons-en
Pour nous, la question est si grave car elle soulève des questions profondes: quel type de relations voulons-nous établir entre camarades? Comment comprenons-nous nos principes, anti-autoritarisme en premier lieu? Comment essayons-nous de les réaliser dans notre vie quotidienne? L’anarchie est-elle quelque chose que nous reléguons dans le champ des futurs possibles ou est-ce quelque chose que nous essayons de vivre au quotidien? Déjà à partir des réponses que chacun donne à ces questions, nous pensons que différentes voies se ramifient, qui représentent différentes tendances et projets, différentes manières se comprendre comme anarchistes. Et c’est le fait de se trouver ou non autour d’eux qui établit l’un des paramètres fondamentaux de l’organisation entre anarchistes, l’affinité. Nous le répétons: nous ne sommes pas de ceux qui espèrent la création d’un “mouvement anarchiste fort” qui servira de phare au prolétariat. Nous pensons que cela conduirait à un inévitable aplatissement de la diversité, ainsi qu’à une centralisation des dynamiques et des actions politiques que nous rejetons. Au contraire, la fermentation chaotique de différentes tensions et projets représente pour nous le meilleur antidote contre la cristallisation du mouvement en organisations, structures et groupes reconnaissables, qui sont donc nécessairement stables et donc menacés de formalisation. L’organisation informelle n’est pas pour nous un simple choix stratégique à appliquer dans les différents contextes de lutte, mais la base de nos relations entre camarades. L’affinité est donc le paramètre fondamental qui guide nos vies. A partir du moment où nous ne séparons pas la lutte de la vie quotidienne, nous concevons notre existence comme un conflit continu contre la société de domination et d’oppression dans toutes ses nuances et déclinaisons. Se reconnaître comme camarades pour nous, c’est donc partager une certaine vision éthique de la vie, issue de notre conception spécifique de l’anarchie. C’est pour ça que toute tentative d’éluder ou d’invisibiliser les thèmes de la violence de genre, des dynamiques de pouvoir qui peuvent avoir lieudans nos environnements, des multiples formes d’oppression qui peuvent s’y manifester nous glace le sang, par ce qu’ils traitent du fondement de notre être et, surtout, de notre être ensemble, de nous reconnaître donc comme camarades, du futur organisationnel pour renverser ce monde.
Donc césure, pas censure
À ce salon, nous avons décidé de ne pas inviter les projets éditoriaux auxquels participent des personnes accusées de violences dont nous avons connaissance et qui, à ce jour, ils n’ont pas démontré aucune prise en charge de leur comportement, ainsi que les groupes, projets ou individualités qui les soutiennent. Nous avons décidé de nous organiser autour du principe d’affinité et nous revendiquons ce choix. À ceux qui nous accusent d’exclusion, nous répondons qu’il nous semble logique d’éloigner ceux avec lesquels nous ne pensons pas avoir de bases éthiques communes et que nous voulons construire un espace qui accueille les personnes exclues depuis longtemps comme un résultat du choix de ne pas vouloir aborder clairement certains thèmes. À ceux qui nous accusent de censure: la censure est quelque chose de systématique et total mis en œuvre par des institutions totales comme l’ètat. Nous n’empêchons personne de s’organiser pour faire circuler les textes par les canaux qu’il juge les plus appropriés, mais nous revendiquons la liberté de choisir ce qu’il faut diffuser dans le cadre de nos initiatives.
Et encore plus en pratique
Un problème auquel nous sommes confrontés ces jours-ci, si nous organisons des salons d’édition ou réalisons des projets de diffusion de textes anarchistes, est donc de savoir comment gérer la diffusion de livres – dans certains cas, même d’une certaine importance – qui sont cependant édité et publié par des collectifs éditoriaux qui continuent d’entretenir des relations de collaboration avec des personnes accusées de violences de genre. La question est ouverte et difficile à résoudre, et nous invite à réfléchir sur ce que signifie pour chacun de nous une distribution anarchique. Quel sens donnons-nous à la diffusion de nos contenus, et dans quelle mesure ces contenus peuvent-ils être séparés de ceux qui les rédigent ou assurent leur publication ? Et pas seulement : dans quelle mesure la diffusion acritique de certaines éditions contribue-t-elle à leur donner (et aux individus qui y participent), outre un soutien économique, une certaine légitimité, notoriété et crédibilité dans nos milieux ? Ou dans des contextes qui ne sont même pas conscients de ces problèmes ?
Depuis un certain temps, un débat existe sur la question de savoir si la distribution de livres issus de projets d’édition spécifiques constitue en soi une position. Dans les débats auxquels nous avons participé nous avons rencontré diverses méthodes de réponse mises en œuvre pour couper ou contourner un soutien à certaines éditions.
Nous sommes conscients que le sujet est complexe et que les manières de l’aborder sont multiples et en partie encore à inventer. Nous n’espérons pas, cependant, aucun conformisme ou homogénéité de comportement, c’est pourquoi nous n’avons pas jugé nécessaire d’inviter les gens à se conformer au choix déjà adoptés par certains projets de distribution impliqués. Nous restons ouverts et curieux aux débats et comparaisons au cours du salon sur l’efficacité des différentes approches pratiques mises en œuvre sur la question, invitant à participer toute personne partageant les hypothèses de base de ce texte, anticipant dé jà que notre positionnement dans ce débat ne sera cependant pas implique la création de “espace sécurisé”, de groupes de sensibilisation ou similaires. L’ambiance et la qualité des échanges que nous vivrons durant les journées du salon seront de la responsabilité de chacun.
***
Κείμενο παρουσίασης του φεστιβάλ εκδόσεων και αναρχικής προπαγάνδας στη Ρώμη
Εισαγωγή(ή αλλιώς γιατί αποφασίσαμε να οργανώσουμε ένα φεστιβάλ εκδόσεων και αναρχικής προπαγάνδας)
Η αναρχική τυπογραφία δέχεται επίθεση. Διάφορες μορφές καταστολής ενεργούν ενάντια σε αυτό το σημαντικό ανατρεπτικό εργαλείο. Δικαστήρια με αφορμή φυλλάδια ή κείμενα που “υποκινούν σε εγκλήματα”, δικαστήρια για διάχυση εφημερίδων και περιοδικών με την κατηγορία της τρομοκρατικής οργάνωσης, κλείσιμο και κατάσχεση τυπογραφικού υλικού…
Όλα αυτά αποτελούν ένα μέρος της πιο ευρείας επίθεσης στο αναρχικό κίνημα που συμβαίνει εκεί όπου ο μαχητικός αναρχισμός προσπαθεί να ξεφύγει από τη γωνία της εναλλακτικής αντικουλτούρας (όσο ριζοσπαστικό και αν είναι το περιεχόμενο της) για να προσπαθήσει στην πραγματικότητα να μπλοκάρει τους μηχανισμούς της κυριαρχίας μέσω επαναστατικών θεωριών. Αυτού του είδους η επίθεση έχει χαρακτήρα ποιοτικά διαφορετικό από αυτές που έχει συνηθίσει να δέχεται το αναρχικό κίνημα, γιατί υποσκάπτει τις βάσεις της διάδοσης του, της ανάπτυξης και της διάχυσης ιδεών που έχουν στόχο να μετατραπούν σε επιθετική δράση. Οι άνεμοι πολέμου που φυσούν και πάλι το ευρωπαϊκό έδαφος καθώς και οι κοινωνικές συγκρούσεις που πυροδοτούνται λόγω των εγγενών αντιφάσεων του καπιταλιστικού συστήματος δημιουργούν στην εξουσία την ανάγκη να κατατροπώσει προληπτικά κάθε φωνή που δεν συμμορφώνεται στην εν εξελίξει πολεμική κινητοποίηση και που θα μπορούσε να σαμποτάρει τις εκκλήσεις σε τάξη και τις υποχρεώσεις που επιβάλουν τα κράτη.
Μπροστά σε αυτό το ανησυχητικό σενάριο που θυμίζει déja-vu, δεν έχουμε καμία πρόθεση να παραιτηθούμε, ακολουθώντας τις διακηρύξεις της λιγότερο ή περισσότερο αναρχικής realpolitik, αλλά να συνεχίσουμε να επιμένουμε στα μονοπάτια της ανυπακοής. Για να το κάνουμε αυτό, εκτός από το να δημιουργούμε στιγμές ανταλλαγής και μοιράσματος του υλικού μας, πιστεύουμε ότι είναι σημαντικό να αφιερωθούμε στην οικοδόμηση χώρων/στιγμών συζήτησης όσον το δυνατόν πιο ευρείς για να συνδιαλλαχθούμε από μία αναρχική οπτική πάνω στην αντιμετώπιση των αλλαγών του πλαισίου στο οποίο βρισκόμαστε καθώς και στους καλύτερους τρόπους για να το μετατρέψουμε σε πεδίο επανάστασης, εξέγερσης, ελευθερίας.
Περιγραφή της κατάστασης και του πλαισίου σαν αυτοκριτική(ή αλλιώς πώς η άμυνα στις κατασταλτικές επιθέσεις δεν μπορεί να είναι δικαιολογία για να βάζουμε τα σκατά κάτω από το χαλάκι)
Αν κάθε φορά που δεχόμαστε επίθεση αποτελεί αφορμή για να επιβεβαιώσουμε τα ιδανικά και τις αρχές μας, δεν πιστεύουμε ότι πρέπει να είναι και η αφορμή για μία άκριτη συμμαχία στο όνομα μίας αόριστης και απροσδιόριστης “Αναρχικής αδελφότητας”. Ο αναρχισμός, έτσι όπως τον αντιλαμβανόμαστε εμείς είναι ένα μάγμα σε σημείο βρασμού, ένας αστερισμός εγχειρημάτων, ένα πολύχρωμο σμήνος τάσεων. Αυτό το συνονθύλευμα συνεχίζει να δημιουργεί τάσεις, συχνά λόγω ρήξεων ή εμφυλίων ρωγμών, γιατί το πάθος που μας ζωντανεύει συνήθως δεν μπορεί να συμφιλιωθεί με τον συμβιβασμό. Οι ιδέες, για να μην παραμείνουν πεθαμένα γράμματα πρέπει να ενσαρκωθούν σε ζώντα σώματα και μέσα σε αυτά να μετατραπούν σε ηθικές αρχές που καθοδηγούν την πράξη, την ενέργεια. Όπως δεν μπορούμε να σιωπήσουμε όταν βρισκόμαστε μπροστά σε ό,τι αναγνωρίζουμε ως αδικία, με τον ίδιο τρόπο δεν μπορούμε παραμείνουμε σιωπηλx μπροστά σε αυτό που αντιλαμβανόμαστε ως αντίθεση εκείνων των αγαπημένων αξιών που μας δίνουν ζωή. Η σιωπή είναι σαν να γυρνάς από την άλλη πλευρά, σαν να βάζεις τα σκατά κάτω από το χαλάκι. Η σιωπή είναι συνενοχή.
Στον ιταλικό χώρο αντιμετωπίζουμε εδώ και κάποια χρόνια μια σειρά από δυσάρεστα γεγονότα που έχουν οδηγήσει στην αποσύνθεση ομάδων και χρόνιων σχέσεων συνενοχής, σε συγκρούσεις, στην ανάγκη να παίρνονται συνεχώς θέσεις καθώς και σε ένα δηλητηριασμένο ανοιχτό διάλογο. Αυτή η κατάσταση αντανακλάται αρνητικά στα σχέδια μας, στις συλλογικότητες που αγωνίζονται, απορροφώντας χρόνο και ενέργεια. Για να γίνουμε ξεκάθαρx: μιλάμε για τα περιστατικά έμφυλης βίας που συμβαίνουν στους χώρους μας. Μιλάμε για μάτσο συμπεριφορές, εγωκεντρισμό, για την χειρότερη εκδοχή του υπερανθρώπου του Νίτσε. Μιλάμε για δειλία, για χυδαίο συμφέρον, ανικανότητα αυτοκριτικής, φόβο για την κριτική των άλλων και απουσία ταπεινοφροσύνης. Αυτά συμβαίνουν στο ιταλικό αναρχικό κίνημα και συνεπώς ακόμη και στα συντακτικά και εκδοτικά εγχειρήματα. Η τάση των ατόμων που έχουν κατηγορηθεί για άσκηση βίας να αντιμετωπίζουν αυτά τα ζητήματα με μία ολική άρνηση των κατηγοριών έχει καταστήσει την διάχυση των αναρχικών εκδόσεων καθώς και την οργάνωση εκδηλώσεων όπως τα φεστιβάλ εκδόσεων δύσκολα τα τελευταία χρόνια. Με αυτό το φεστιβάλ αποφασίσαμε να αναλάβουμε την ευθύνη που επισύρει η συνύπαρξη, παίρνοντας το λόγο με αυτό το κείμενο που ελπίζουμε ότι θα σχίσει το πέπλο της σιωπής και της ομερτά που προσπαθεί να κρύψει τη σαπίλα του χώρου στο όνομα των “πιο επειγόντων” ζητημάτων, συχνά με απροσδιόριστες κατηγορίες όπως “οι φεμινιστικές παρεισφρύσεις” και “η αμερικανοποίηση του αγώνα”.
Για εμάς αυτό δεν σημαίνει ότι παίρνουμε θέση άκριτα. Δεν έχουμε την αλήθεια στην τσέπη και πάντα αρνούμασταν να την έχουμε. Ο περιορισμός των έμφυλων θεματικών σε μία απλή σύγκρουση μεταξύ αντίθετων πόλων (φεμινισμός-αντιφεμινισμός) μας απομακρύνει από την δυνατότητα της ατομικής και συλλογικής απελευθέρωσης που πιστεύουμε ότι δεν μπορεί να είναι ανεξάρτητη από μία κριτική ενάντια στην πατριαρχική καταπίεση.
Το άνοιγμα χώρου για τέτοιες συζητήσεις, το να καθιστούμε ορατά τα ανοιχτά ζητήματα, το να συνδιαλλασσόμαστε μεταξύ συντρόφων/ισσών, όλα αυτά μας φαίνονται καλές απαντήσεις απέναντι στην λογική της αγέλης και την αδιαφορία.
Η ευθύνη της κατάστασης που ζούμε είναι σίγουρα και συλλογική. Σαν ιταλόφωνο αναρχικό κίνημα έχουμε αδιαφορήσει για πάρα πολύ καιρό απέναντι στα ζητήματα που συνδέονται με την χιλιετή παράδοση της κοινωνίας μας. Εξαιτίας ίσως της κυριαρχίας της οικονομικής ανάλυσης σχετικά με τη φύση της κοινωνικής καταπίεσης, αυτή η ιστορική μορφή χειραγώγησης δεν είχε ιδιαίτερο χώρο στις στιγμές της απελευθέρωσης. Τα τελευταία χρόνια, δυστυχώς σχεδόν πάντα ως συνέπεια της βίας που δέχτηκαν οι συντρόφισσες που είχαν τη δύναμη να μιλήσουν και των συντρόφων και συντροφισσών που δεν παρέμειναν αδιάφορx, αυτά τα ζητήματα έχουν εισαχθεί δυναμικά στους χώρους μας. Η απουσία των κατάλληλων εργαλείων για να αντιμετωπίσουμε τους διαλόγους που αυτά τα γεγονότα δημιούργησαν έχει σίγουρα κάνει μεγάλες ζημιές. Πληρώνουμε το τίμημα της καθυστέρησης και της επιφανειακότητας μας όσον αφορά αυτά τα τόσο περίπλοκα ζητήματα, και το πληρώνουμε σε βάρος των συντροφισσών μας. Σε όλα αυτά όμως αισθανόμαστε ότι επείγει να βρούμε μία λύση, γιατί αν υποστηρίζουμε ότι η αλληλεγγύη μεταξύ των καταπιεσμένων, η αμοιβαία στήριξη και οι δυνατές και ειλικρινείς σχέσεις μεταξύ συντρόφων και συντροφισσών στον αγώνα, αποτελούν την δική μας απάντηση σε έναν κόσμο διαχωρισμών και καταπίεσης, τότε η συνείδηση μας μας ζητά να είμαστε συνεπείς. Γιατί μιλάμε για τις ιδέες και τις αξίες μας. Γιατί μιλάμε για την αναρχική ηθική.
Αναρχική ηθική, ας το κουβεντιάσουμε
Για εμάς το ζήτημα είναι ιδιαίτερα βαρύ γιατί εγείρει βαθιά ερωτήματαˑ τι είδους σχέσεις θέλουμε να οικοδομήσουμε μεταξύ συντρόφων και συντροφισσών; Πως αντιλαμβανόμαστε τις αξίες μας, την αντεξουσία πρώτα απ’ όλα; Πώς προσπαθούμε να τις υλοποιήσουμε στην καθημερινή μας ζωή; Η αναρχία είναι κάτι που περιορίζουμε στο πεδίο των μελλοντικών πιθανοτήτων ή είναι κάτι που προσπαθούμε να ζήσουμε κάθε μέρα;
Ήδη με βάση τις απαντήσεις που δίνει το κάθε άτομο σε αυτές τις ερωτήσεις πιστεύουμε ότι διαλέγει και διαφορετικά μονοπάτια, το καθένα από τα οποία αντιπροσωπεύει διαφορετικές τάσεις και προοπτικές, διαφορετικούς τρόπους ώστε κάποιx να είναι αναρχικx. Και είναι ακριβώς το αν θα συνυπάρξει κανείς με βάση αυτές (τις τάσεις) αυτό που θέτει μία από τις βασικές παραμέτρους της οργάνωσης μεταξύ αναρχικών, η πολιτική συγγένεια. Επαναλαμβάνουμε: δεν είμαστε μεταξύ αυτών που εύχονται ένα “δυνατό αναρχικό κίνημα” που θα φέγγει σαν φάρος στο προλεταριάτο. Πιστεύουμε ότι κάτι τέτοιο θα συνεπαγόταν μία αναπόφευκτη ισοπέδωση της διαφορετικότητας, πέρα από συγκεντρωτικές δυναμικές και μία πολιτική δράση που αρνούμαστε. Αντιθέτως, η χαοτική ζύμωση διαφορετικών τάσεων και εγχειρημάτων αντιπροσωπεύει για εμάς το καλύτερο αντίδοτο ενάντια στην αποκρυστάλλωση του κινήματος σε οργανώσεις, δομές και ευδιάκριτες ομάδες, που γι αυτό το λόγο είναι αναγκαστικά σταθερές και άρα διατρέχουν το ρίσκο του “φορμαλισμού”. Η άτυπη οργάνωση δεν αποτελεί για μας μία απλή στρατηγική επιλογή που πρέπει να εφαρμόσουμε στα διάφορα πλαίσια αγώνα μας, αλλά η βάση των σχέσεων μας ως συντρόφια. Η συγγένεια είναι λοιπόν η βασική παράμετρος που οδηγεί τις ζωές μας. Από τη στιγμή που δεν διαχωρίζουμε τον αγώνα από την καθημερινότητας μας, αντιλαμβανόμαστε τις υπάρξεις μας ως μια συνεχή σύγκρουση ενάντια στην κοινωνία της κυριαρχίας και της καταπίεσης σε όλες τις αποχρώσεις και τις αποκλίσεις της. Η έννοια τx συντρόφx για μας σημαίνει συνεπώς ότι μοιραζόμαστε μία κάποια ηθική ζωής, προερχόμενη από την αντίληψη μας για την αναρχία. Και γι αυτό το λόγο παγώνει το αίμα μας σε κάθε προσπάθεια καταστρατήγησης ή αορατοποίησης των επιχειρημάτων σχετικά με την έμφυλη βία, των εξουσιαστικών δυναμικών που μπορεί να εμφανίζονται στους χώρους μας, τις ποικίλες μορφές καταπίεσης που μπορεί να εκδηλωθούν. Γιατί αυτά αφορούν τα θεμέλια της ύπαρξης μας και, κυρίως, της συνύπαρξης μας, της αναγνώρισης μας άρα ως συντρόφους και συντρόφισσες όταν οργανωνόμαστε μαζί για να πολεμήσουμε αυτόν τον κόσμο.
Άρα ρήξη (όχι λογοκρισία)
Σε αυτό το φεστιβάλ έχουμε αποφασίσει να μην προσκαλέσουμε τα εκδοτικά εγχειρήματα στα οποία συμμετέχουν άτομα που έχουν κατηγορηθεί για βία για την οποία έχουμε έρθει σε γνώση και μέχρι σήμερα δεν έχουν δείξει κατ’ εμάς ότι έχουν αναλάβει την ευθύνη σχετικά με την συμπεριφορά τους. Επίσης έχουμε αποφασίσει να μην προσκαλέσουμε τις ομάδες, τα εγχειρήματα ή τις ατομικότητες που έχουν υποστηρίξει αυτά τα άτομα. Έχουμε επιλέξει να οργανωθούμε με βάση την αρχή της συνύπαρξης και αναλαμβάνουμε την ευθύνη αυτής μας της επιλογής. Σε όποιx μας κατηγορήσει για αποκλεισμό απαντάμε ότι μας φαίνεται εύλογη η απομάκρυνση αυτών με τους οποίους δεν αισθανόμαστε ότι έχουμε κοινές ηθικές βάσεις και ότι θέλουμε να δημιουργήσουμε έναν χώρο που να στεγάζει άτομα που έχουν αποκλειστεί εδώ και πολύ καιρό σαν αποτέλεσμα της επιλογής τους να μην θέλουν να αντιμετωπίσουν ξεκάθαρα κάποια ζητήματα. Σε όποιx μας κατηγορήσει για λογοκρισία: η λογοκρισία είναι κάτι το συστηματικό και ολοκληρωτικό που δρομολογείται από θεσμούς ολοκληρωτικούς όπως το κράτος. Δεν εμποδίζουμε κάνενx να οργανωθεί για να βγάλει κείμενα μέσα από διαύλους που θεωρεί πιο κατάλληλους, υπερασπιζόμαστε όμως την ελευθερία να επιλέγουμε το τι θα διαχέουμε στις εκδηλώσεις μας.
Και στην πραξη;
Ένα πρόβλημα που πρέπει συνεχώς να υπολογίζουμε σε αυτούς τους καιρούς όταν οργανώνονται φεστιβάλ εκδόσεων ή τρέχουν εγχειρήματα διάχυσης αναρχικών κειμένων είναι η θέση που παίρνουμε σχετικά με τη διάθεση βιβλίων-σε ορισμένες περιπτώσεις βιβλία μίας κάποιας βαρύτητας- που όμως έχουν επιμεληθεί και εκδοθεί από εκδοτικές συλλογικότητες που συνεχίζουν να έχουν σχέσεις συνεργασίας με άτομα που έχουν κατηγορηθεί για έμφυλη βία. Το ζήτημα είναι ανοιχτό και όχι εύκολα επιλύσιμο. Μας παρακινεί να αναλογιστούμε τι πάει να πει, για το καθένα από εμάς, αναρχική διάχυση. Τι σημασία δίνουμε στο να διαχύσουμε τα περιεχόμενά μας, και κατά πόσο μπορούν αυτά τα περιεχόμενα να διαχωριστούν από τα άτομα που επεξεργάζονται τα προσχέδια ή και την έκδοση τους; Και δεν είναι μόνο αυτό: κατά πόσο η άκριτη διάχυση ορισμένων εκδόσεων συμβάλει στο να δοθεί σε αυτά τα υποκείμενα (και στα υπόλοιπα άτομα που συμμετέχουν), πέρα από την οικονομική στήριξη, μία κάποια “νομιμοποίηση”, υπόληψη και αξιοπιστία, στους χώρους μας ή σε πλαίσια που ίσως δεν έχουν επίγνωση των ζητημάτων αυτών;
Εδώ και κάποιο διάστημα συζητιέται το αν η διάθεση βιβλίων προερχόμενων από συγκεκριμένα εκδοτικά εγχειρήματα αποτελεί από μόνη της πάρσιμο θέσης.
Στις κουβέντες που συμμετείχαμε, συναντήσαμε διαφορετικού τύπου απαντήσεις που είχαν ως σκοπό είτε να εμποδίσουν είτε να αποφύγουν οποιαδήποτε μορφή στήριξης συγκεκριμένων εκδόσεων. Αντιλαμβανόμαστε ότι το θέμα είναι περίπλοκο και οι τρόποι αντιμετώπισης είναι πολλαπλοί και κάποιους από αυτούς πρέπει ακόμη να τους ανακαλύψουμε. Επιπλέον δεν ελπίζουμε σε καμία συμμόρφωση ή ομοιογενή συμπεριφορά και γι αυτό δεν θεωρήσαμε απαραίτητο να καλέσουμε κανένα άτομο να συμμορφωθεί με τις επιλογές που έχουν ήδη κάνει κάποιx σχετικά με τη διάθεση συγκεκριμένων εκδόσεων ή όχι.
Παραμένουμε ανοιχτx και περίεργx για τις συζητήσεις και τους διαλόγους που θα λάβουν χώρα στο φεστιβάλ, όσον αφορά διάφορες πρακτικές προσεγγίσεις που έχουν εφαρμοστεί σε αυτό το θέμα, προσκαλώντας οποιοδήποτε συμμερίζεται τις βασικές προϋποθέσεις αυτού του κειμένου να συμμετάσχει, αναφέροντας εκ των προτέρων ότι η δική μας τοποθέτηση σε αυτόν τον ανοιχτό διάλογο δεν συνεπάγεται τη δημιουργία κανενός “safe space” ή “awareness group”, “care team” ή κάτι παρόμοιο. Η ατμόσφαιρα και η ποιότητα των συναναστροφών που θα υπάρξουν κατά τη διάρκεια των ημερών του φεστιβάλ θα είναι ευθύνη όλων μας.