TESTO DI PRESENTAZIONE DELLA FIERA DELL’EDITORIA E DELLA PROPAGANDA ANARCHICA DI ROMA
E’ nel contesto di un tessuto sociale che fatichiamo a riconoscere come interlocutore, “neutralizzato” da quegli apparati del capitale impegnati a distorcere la propria immagine al fine di giustificare la corsa agli armamenti ed il raggiungimento della sovranità tecnologica, che tentiamo di riconoscerci come elementi di sovversione anarchica.
Tentiamo di comprendere e dissipare quelle massicce gettate di fumo negli occhi di chi, attorno a noi, conformatosi ai canoni narrativi della società politica, si avvicina sempre più prepotentemente ad una visione della propria identità basata su retoriche reazionarie e sovraniste. Imperversa quel sentimento emergenziale su cui si fondano le mosse di governi che, strumentalizzando fenomeni diffusi o avvenimenti circostanziali, persistono in un processo volto ad instaurare lo spettro dell’insicurezza generalizzata, di una “deriva criminale” della marginalita’ sociale, creando così le basi che assicurino una tacita accettazione di continue riforme repressive. Esili, invece, ci appaiono le voci di dissenso che fanno perno su un’inconciliabilità strutturale e totale nei confronti di quegli stati che, se silenziosamente rispolverano le vesti di un imperialismo colonial-estrattivista, si esibiscono intanto in amplessi corali ammantati da “volontà” direzionate ad un illusorio benessere collettivo.
Ad orecchie ben allenate giunge la disturbante dissonanza di un’esibizione che annaspa, di un fronte atlantista che continua nella sua opera d’assopimento con le favolette della non-violenza mentre arma di tutto punto il conflitto ucraino e supporta il genocidio del popolo palestinese; di una fortezza europea che si cimenta in un’alternanza di volti umani e caritatevoli (baluardo di un modello democratico ormai desueto) e di posture muscolari e compatte, pronta ad ogni evenienza di fronte al ritrovato nemico esterno. L’implemento della macchina repressiva che ha gettato a pioggia reati associativi negli ultimi anni e che si riscopre adesso concentrata sui “reati d’inchiostro”, è proporzionale al livello di credibilità che l’apparato statale può permettersi di perdere in un momento storico di tale stampo.
Ci imbattiamo, ad esempio, in uno stato italiano che mira, come nel caso del trasferimento di Alfredo al 41BIS, alla soppressione di una propaganda che dia luce al proprio agire, mettendo a tacere e rendendo innocux x “facinorosx della penna”: deviatx e devianti “istigatorx delle masse” provenienti dal movimento anarchico… movimento che, si concorderà, trova attualmente difficile istigare perfino se stesso, inducendoci a riflettere sulle motivazioni della nostra odierna inefficacia e sulle nostre enormi contraddizioni.
L’ingrossamento delle fila di un esercito da parte di presuntx anarchicx, il divario instauratosi a partire dalle risposte date a quell’esperimento di controllo totalitario chiamato pandemia e l’intramontabile oscurantismo reazionario della corrente anti-femminista (riscopertasi queer-transfobica ove accompagnata dalla -più che mai necessaria- critica antitecnologica) sono solo alcune di quelle antinomie che si stagliano a monito nel ricordarci che in questo stagno intorbidito non c’è ossigeno per tuttx. Non c’è e non ci potrà essere alcuna imposta comunanza a priori che non ci trovi succubi di un tensione repressa, smantellata della sua estasi distruttiva o mutilata della gioia della complicità. I perché della nostra inefficacia in questo presente, dove il mondo assume le sembianze tanto più reali (e quanto meno colte) del malanno tecno-militar-capitalista, sono da ricercare anche in questo, anche e soprattutto rivolgendo lo sguardo al nostro interno, alle nostre contraddizioni, al nostro sentire come movimento rivoluzionario e al nostro chiederci per chi, oggi, ascoltare il richiamo all’azione. Per noi stessx in prima istanza? Per chi sentiamo vicino come compagnx? Per chi riconosciamo come oppressx? Per il solo amore del nostro mondo di rabbia che ci trova affini nel convergere all’attacco di questa società?
E’ per condividere le risposte a queste domande, per consolidare, creare e riscoprire i sentieri dell’affinità che ci fanno percepire come consapevolmente unitx (o volutamente divisx), che pensiamo importante una fiera dell’editoria. Senza discussioni e dibattiti su quelle che sono le nostre idee, la nostra storia e i nostri sogni rischiamo infatti di diventare solo un’altra porzione del mondo antagonista: settario, ideologico, identitario, definitivamente inoffensivo perché soggiogato al pensare politico e non inebriato dal sogno sovversivo. Un libro, un dibattito e un linguaggio che, tramite la nostra pubblicistica, si fa collettivo favorendo la cospirazione è mai più d’oggi necessità volta a distruggere l’avvenire che ci viene prospettato, per accelerare la schiusa dell’azione da quella crisalide che chiamiamo parola.
Quello a cui miriamo e’ un momento di incontro con compagnx di diversi contesti, che tenti di abbattere i confini, anche quelli culturali e linguistici e che tenda verso una crescita qualitativa nella condivisione di analisi ed esperienze che travalichino i nostri orizzonti territoriali apportando così nuovi stimoli al nostro desiderio di sovversione. Riprendiamo in mano lo strumento della solidarietà anarchica, per spezzare l’isolamento in cui x prigionierx sono costrettx e intrecciarci con proposte di lotta in corso altrove per moltiplicare le potenzialità del nostro intervento, nell’ottica d’una concreta progettualita’ che non conosca frontiere.
Tessiamo le reti della complicità per tornare a scorgere gli sfumati contorni della volontà liberatrice tra le fosche tinte dell’esistente.
***
PRESENTATION OF THE ANARCHIST PROPAGANDA BOOKFAIR ROME, STRIKE, APRIL 4-5-6, 2025
It is in the context of a social fabric that we struggle to recognize as an interlocutor, “neutralized” by those apparatuses of domination that are committed to the distortion of their image in order to justify the arms race and the achievement of technological sovereignty, that we try to recognize ourselves as elements of anarchist subversion.
We are trying to understand and clear those massive clouds of smoke in the eyes of those around us who, in accordance with the narrative canons of political society, are coming ever closer to a vision of their identity based on reactionary and sovereignist rhetoric. This is the emergent feeling on which the actions of governments are based. By instrumentalizing widespread phenomena or circumstantial events, they persist in a process aimed at establishing the spectre of generalized insecurity, of a “criminal drift” of social marginality, thus laying the foundations that ensure tacit acceptance of continuous repressive reforms. On the other hand, the voices of dissent appear to us to be weak, at least those based on a structural and total irreconcilability with those States that, while silently dusting off the robes of a colonial-extractivist imperialism, are meanwhile performing choral acts, cloaked in “wills” directed towards an illusory collective welfare.
To trained ears, this is the unsettling dissonance of a fumbling performance, of an Atlanticist front continuing to drowse people with fairy tales of non-violence while arming the Ukrainian conflict to the teeth and supporting the genocide of the Palestinian people; of a European fortress that alternates between humane and charitable faces (bulwark of a now outdated democratic model) and muscular and compact postures, ready for any eventuality in the face of the newfound external enemy. The acceleration of the repressive machine, which in recent years has abandoned associative crimes and is now rediscovering itself by concentrating on “ink crimes”, is proportional to the degree of credibility that the state apparatus can afford to lose at such a moment in history.
We find, for example, an Italian state that, as in the case of Alfredo’s transfer to 41BIS, aims at suppressing propaganda that sheds light on its own actions, at silencing and rendering harmless the “troublemakers of the pen”: deviant and deviating “instigators of the masses” of the anarchist movement… a movement that, we will agree, is currently having difficulty instigating even itself, which leads us to reflect on the reasons for our current ineffectiveness and our enormous contradictions.
The swelling ranks of an army of alleged anarchists, the gap established by the responses given to that experiment in totalitarian control called pandemic, and the timeless reactionary obscurantism of the anti-feminist current (rediscovered queer-transphobic where accompanied by the – more than ever necessary – anti-technological critique) are just some of those antinomies that stand as a warning to remind us that perhaps there is no oxygen for all in this muddy swamp.
There is not and cannot be an a priori imposed commonality that does not reduce us to being subjects of a repressed tension, dismantled of its destructive ecstasy, or mutilated of the joy of complicity. The reasons for our ineffectiveness in this present, in which the world assumes the all the more real (and all the less grasped) guise of the techno-militarist capitalist disease, must also be sought in this, even and above all by turning our gaze inwards, to our contradictions, to our feeling as part of a revolutionary movement, and to our questioning of for whom, today, we should answer the call to action. For ourselves first and foremost? For those we feel as comrades? For those we recognize as oppressed? For the sole love of our world of rage, basis of our affinity in converging to attack this society?
It is in order to answer these questions, to consolidate, create and rediscover the paths of affinity that make us perceive ourselves as consciously united (or deliberately divided), that we believe a bookfair is important. Without discussions and debates about our ideas, our history and our dreams, we risk becoming just another part of the antagonistic world: sectarian, ideological, identity-based, definitively harmless because subjugated by political thought. A book, a debate, and a language that, through our editions, becomes collective by promoting conspiracy, is a necessity aimed at destroying the future that is before us in order to speed up the hatching of action from that chrysalis we call word.
Our goal is to create a moment of encounter between comrades from different backgrounds, that seeks to break down boundaries (including cultural and linguistic ones) and that aims for qualitative growth in the sharing of analyses and experiences that transcend our territorial horizons, thus giving new impetus to our desire for subversion.
Let’s take back in our hands the tool of anarchist solidarity, in order to break the isolation into which the prisoners are forced and to intertwine with the proposals of struggle that are underway elsewhere, with the aim of multiplying the potential of our intervention in terms of a concrete projectuality that knows no borders.
A meeting that we hope will also subvert the categories on which this society is based. Rejecting specializations, the insidious forms of authority, and the division of tasks that often lead to delegate, we will try to create moments of discussion that abandon as much as possible the frontal dynamics of presentation, building multi-voice, circular debates that contaminate each other in the embrace of ink-
and-flame perspectives.
Let’s weave the webs of complicity in order to trace the paths of liberation, once again, among the dark shades of the existent!
***
VORSTELLUNGSTEXT DER ANARCHISTISCHEN VERLAGS- UND PROPAGANDAMESSE, ROM 4-5-6 APRIL 2025
Wir versuchen uns als Elemente der anarchistischen Subversion im Kontext eines sozialen Gefüges zu erkennen, das wir nur schwer als Gesprächspartner anerkennen können. In der Tat wurde es von den Apparaten des Kapitals „neutralisiert“, die sich verpflichtet haben, sein Bild zu verzerren, um das Wettrüsten und die Erlangung technologischer Souveränität zu rechtfertigen.
Wir versuchen, die dichten Rauchschwaden in den Augen derer um uns herum zu verstehen und zu zerstreuen. Denn sie neigen dazu, nachdem sie sich dem Erzählkanon der politischen Gesellschaft angepasst haben, ihre Identität immer mehr einer reaktionären und souveränistischen Rhetorik anzupassen. Diese Stimmung des Ausnahmezustands ist die Grundlage für das Handeln der Regierungen, die, indem sie weit verbreitete Phänomene oder zufällige Ereignisse instrumentalisieren, an einem Prozess festhalten, der darauf abzielt, das Gespenst einer allgemeinen Unsicherheit und eines „kriminellen Abdriftens“ in die soziale Marginalität zu schüren. Und so schaffen sie die Grundlage für eine stillschweigende Akzeptanz der Fortsetzung repressiver Reformen. Dagegen erscheinen uns die Stimmen des Dissens, die sich auf eine strukturelle und totale Unversöhnlichkeit mit den Staaten stützen, die den kolonialistischen Imperialismus unter dem Deckmantel eines illusorischen kollektiven Wohlergehens betreiben, schwach.
Für das geübte Ohr ist es die beunruhigende Dissonanz einer Inszenierung, die ins Straucheln geraten ist. Eine atlantische Front, die mit dem Märchen von der Gewaltlosigkeit ihr Werk der Schläfrigkeit fortsetzt, während sie den Ukraine-Konflikt aufrüstet und den Völkermord am palästinensischen Volk unterstützt; eine Festung Europa, die sich in einem Wechselspiel von menschlichem und wohltätigem Antlitz (Bollwerk eines überholten demokratischen Modells) und muskulöser und kompakter Haltung befindet, bereit für alle Eventualitäten angesichts des neu entdeckten äußeren Feindes. Die Aufrüstung des Repressionsapparates, der sich in den letzten Jahren auf die “Vereinigungsverbrechen” konzentriert hat und nun wieder zu den „Tintenverbrechen“ zurückkehrt, steht im Verhältnis zu dem Maß an Glaubwürdigkeit, das sich der Staatsapparat in einem solchen Moment der Geschichte zu verlieren leisten kann.
Wir haben es zum Beispiel mit einem italienischen Staat zu tun, der, wie im Fall der Verlegung von Alfredo Cospito in das 41BIS-Regime, darauf abzielt, die Propaganda zu unterdrücken, die Licht auf seine eigenen Taten wirft. Die „Störenfriede der Feder“ sollen unschädlich gemacht und zum Schweigen gebracht werden: abweichende und abtrünnige „Aufwiegler:innen der Massen“ der anarchistischen Bewegung… Eine Bewegung, die, da sind wir uns einig, heute Schwierigkeiten hat, sich selbst aufzuwiegeln. Auch das veranlasst uns über die Gründe unserer gegenwärtigen Ineffizienz und unserer enormen Widersprüche nachzudenken.
Die Tatsache, dass die Reihen einer Armee von sogenannten Anarchist:innen aufgefüllt werden, die Kluft, die durch die Reaktionen auf das totalitäre Kontrollexperiment namens Pandemie entstanden ist, und der allgegenwärtige reaktionäre Obskurantismus der antifeministischen Strömung (die als queer-transphob zu finden ist, wenn sie von einer – notwendiger denn je – antitechnologischen Kritik begleitet wird) sind nur einige dieser Antinomien. Sie sind eine mahnende Erinnerung daran, dass es in diesem trüben Teich keinen Sauerstoff für alle gibt. Es gibt und kann keine a priori auferlegte Gemeinsamkeit geben, die uns nicht einer unterdrückten Spannung unterwirft; die uns nicht unserer destruktiven Ekstase beraubt; die uns nicht unserer Freude an der Kompliz:innenschaft beraubt. Die Gründe für unsere Ohnmacht in dieser Gegenwart, in der die Welt die immer realere (und immer weniger verstandene) Gestalt der technisch-militärisch-kapitalistischen Plage annimmt, sind auch hier zu suchen. Aber auch und vor allem, indem wir den Blick nach innen richten, auf unsere Widersprüche, auf unser Gefühl als revolutionäre Bewegung und auf die Frage, an wen wir heute den Aufruf zum Handeln richten wollen. Zuallererst an uns selbst? Mit wem fühlen wir uns verbunden als Gefährt:innen? Wen erkennen wir als Unterdrückte? Aus Liebe zu unserer Welt der Wut, die uns vereint, wenn wir uns im Kampf gegen diese Gesellschaft verbünden?
Die Verlags- und Propagandamesse ist für uns ein Ort, an dem Antworten auf diese Fragen ausgetauscht werden können; an dem Wege der Verbindung gestärkt, geschaffen und wiederentdeckt werden können, die es uns ermöglichen, uns als bewusste Einheit (oder bewusste Getrenntheit) zu begreifen. Ohne Diskussionen und Debatten darüber, was unsere Ideen, unsere Geschichte und unsere Träume sind, laufen wir Gefahr, nur ein weiterer Teil der antagonistischen Welt zu werden: sektiererisch, ideologisch, identitär, letztendlich harmlos, weil dem politischen Denkmuster unterworfen und nicht von subversiven Träumen berauscht. Ein Buch, eine Debatte, eine Sprache, die durch unsere Veröffentlichungen zum Allgemeingut wird und zur Verschwörung anregt, ist heute mehr denn je eine Notwendigkeit, um die Zukunft, die uns vorhergesagt wird, zu zerstören; um das Schlüpfen der Tat aus der Raupe, die wir Wort nennen, zu beschleunigen.
Was wir suchen, ist ein Moment der Begegnung mit Gleichgesinnten aus verschiedenen Kontexten, der versucht Grenzen zu überwinden, auch kulturelle und sprachliche; und der zu einem qualitativen Wachstum des Austausches von Analysen und Erfahrungen führt, die über unseren territorialen Horizont hinausgehen und so unserem Wunsch nach Subversion neue Impulse verleihen. Wir greifen erneut auf das Instrument der anarchistischen Solidarität zurück, um die Isolation zu durchbrechen, in die die Gefangenen gezwungen sind, und um uns mit andernorts stattfindenden Kämpfen zu verbinden; Um das Potential unserer Intervention zu vervielfachen, im Hinblick auf ein konkretes Projekt, das keine Grenzen kennt.
Wir knüpfen die Netze der Kompliz:innenschaft, um inmitten der düsteren Farben des Bestehenden die verschwommenen Konturen des Dranges nach Freiheit wiederzuerkennen.
***
Texto de presentación y lanzamiento de la fiera de editoriales y propaganda anarquista de Roma, 4-5-6- de abril 2025
Es en el contexto de un tejido social que nos cuesta reconocer como interlocutor, “neutralizado” de aquellos aparatos del dominio ocupados en distorsionar su imagen con el fin de justificar la carrera armamentista y los logros de la soberanía tecnológica, es que intentamos reconocernos como elementos de subversión anarquista.
Intentamos comprender y disipar aquellos lanzamientos masivos de humo en los ojos de quien, entorno a nosotrxs, se conforman con los cánones narrativos de la sociedad política, acercándose cada vez más prepotente a una visión de su identidad basada en retóricas reaccionarias y soberanistas. Desenfrenado es el sentimiento de emergencia en el cual se fundan los movimientos de gobiernos que, instrumentalizando fenómenos de inseguridad generalizada, de una “deriva criminal” de la marginalidad social, crea las bases de una disidencia que gira en torno a una inconcebible y total estructura en los enfrentamientos con aquellos estados que, silenciosamente desempolvan los vestidos de un imperialismo colonial-extractivista, que se exhiben hasta ahora en corales camuflados de “voluntad” direccionada a una ilusión de bienestar colectivo.
A oídos atentos llega la inquietante disonancia de una exhibición que tambalea de un frente atlantista que continua su obra de adormentar con fábulas de no-violencia mientras arma el sentido del conflicto ucraniano y sostiene el genocidio del pueblo palestino; de una fortaleza europea que cimenta una alternancia de rostros humanos y caritativos (bastión de un modelo democrático ya obsoleto) y una postura muscular y compacta, lista a cada eventualidad de frente a un identificado enemigo externo. El implemento de la maquina represiva que ha rociado delitos asociativos en los últimos años y que hoy se redescubre concentrada en “delitos de tinta” y proporcionales al nivel de credibilidad que el aparato estatal puede permitirse perder en un momento histórico como este.
Nos encontramos, por ejemplo, en un estado italiano que apunta, como en el caso de traslado de Alfredo al 41BIS, a la supresión de una propaganda que da luz a las propias acciones, silenciando y rindiendo inofensivos lxs “alborotadorxs del lápiz” desviadxs ,“impulsores de masas” provenientes del movimiento anárquico… movimiento que, se pondrá de acuerdo, encuentra actualmente difícil persuadir incluso a sí mismo, lo que nos induce a reflexionar sobre las motivaciones de nuestra actual ineficacia y sobre nuestras grandes contradicciones.
El engrosamiento de las filas de un ejército por parte de presuntxs anarquistas, la brecha establecida a partir de las respuestas dadas del experimento de control totalitario llamado pandemia y el intemporal oscurantismo reaccionario de la corriente antifeminista (cubierta queer-transfóbica acompañada de la, más que nunca necesaria, critica anti tecnológica) son solo algunas de aquellas antinomias que nos advierten en el acta que en este estanque fangoso no hay oxígeno para todxs.
No hay ni puede haber, ningún impuesto de comunión que no nos halle sometidxs a una tensión reprimida, desmantelada de su éxtasis destructivo o mutilada de la gloria de la complicidad. El porqué de nuestra ineficacia en este presente, donde el mundo asume las semblanzas tanto reales (y cuanto menos escuchadas) del enfermo tecno-militar-capitalista, son de búsquedas también en esto y, sobre todo, difiriendo la mirada a nuestro interno, a nuestras contradicciones, a nuestro sentir como movimiento revolucionario y a nuestro preguntarse para quién, hoy, escuchar el llamado a la acción. ¿Para nosotrxs mismds en primera instancia? ¿Para quién sentimos cerca como compañerxs? ¿Para quién reconocemos como oprimidxs? ¿Solo por el amor de nuestro mundo de rabia que encuentra afinidades que convergen en el ataque de esta sociedad?
Es para compartir las respuestas a estas preguntas, para consolidar, crear y redescubrir los senderos de la afinidad que se hacen percibir como conscientemente unidxs (o voluntariamente divididxs), que pensamos importante una feria de editoriales. Sin discusiones y debates sobre lo que son nuestras ideas, nuestra historia y nuestros sueños nos arriesgamos a convertirnos en sólo otra porción del mundo antagonista: Un libro, un debate y un lenguaje que, a través de nuestra difusión, se hace colectivo favoreciendo la conspiración. Es hoy, más que nunca, la necesidad de destruir el devenir que se viene proyectando para acelerar la eclosión de la acción de aquella crisálida que llamamos palabra.
Aquello a que apuntamos es un momento de encuentro entre compañerxs de diversos contextos, que intenta romper los confines (también aquellos culturales y lingüísticos) y, que apunte hacia un crecimiento cualitativo en el intercambio de análisis y experiencias que traspasan nuestros horizontes territoriales. Aportando así, potencialidad de nuestras intervenciones, en una óptica de una concreta proyectualidad que no conozca fronteras.
Un encuentro que esperamos pueda también, romper con las categorías sobre la cual se basa esta sociedad. Rechazando los especialismos, la sutil forma de autoridad y la división de tareas que observamos con frecuencia transmutarse en delegar, buscamos crear momentos de discusión que abandonen lo más posible la dinámica frontal de la presentación, construyendo debates de más voces, circulares, que se contaminen recíprocamente en el agrazo de perspectiva de tinta y llamas.
¡Tejamos las redes de la complicidad para volver a trazar los senderos de la voluntad liberadora tras las sombrías tintas de lo existente!
***
Texte de présentation du salon de l’édition et propagande
anarchiste, Rome 4-5-6 avril 2025
C’est dans le cadre d’un tissu social que l’on peine à reconnaître comme interlocuteur, “neutralisé” par les appareils de domination qui s’emploient à déformer leur image pour justifier la course aux armements et l’obtention de la souveraineté technologique, que nous essayons de nous reconnaître comme des éléments de subversion anarchique.
Nous essayons de comprendre et de dissiper ces énormes nuages de fumée dans les yeux de ceux qui, autour de nous, conforme aux canons narratifs de la société politique, il approche de plus en plus une vision de son identité basée sur des rhétoriques réactionnaires et souverainistes.
Fait rage ce sentiment d’urgence sur lequel se fondent les actions des gouvernements qui, en exploitant des phénomènes généralisés ou des événements circonstanciels, persistent dans un processus visant à établir le spectre de l’insécurité généralisée, d’une « dérive criminelle » de la marginalité sociale créant ainsi les bases qui garantissent une acceptation tacite des réformes répressives. Minces, en revanche, nous apparaissent les voix de dissidence qui reposent sur une irréconciliabilité structurelle et totale avec ces ètats qui, s’ils dépoussièrent silencieusement les vêtements d’un impérialisme colonial-extractiviste, ils s’exhibent entre-temps dans les ètreintes choraux enveloppés d’une “volonté” dirigée vers un bien-être collectif illusoire.
Aux oreilles bien entraînées vient la dissonance dérangeant d’une performance qui patauge, d’un front atlantiste qui continue son œuvre d’endormissement avec les contes de fées de la non-violence tout en armant le conflit ukrainien et en soutenant le génocide du peuple palestinien; d’une forteresse européenne qui s’engage dans une alternance de visages humains et charitables (rempart d’un modèle démocratique aujourd’hui obsolète) et de postures musclées et compactes, prête à toute
éventualité face à l’ennemi extérieur redécouvert.
L’implémentation de la machine répressive qui a fait pleuvoir les délits associatifs ces dernières années et qui se retrouve aujourd’hui centrée sur les « délits d’encre » est proportionnelle au niveau de crédibilité que l’appareil d’ètat peut se permettre de perdre dans un moment historique de ce genre. On se heurte, par exemple, a un ètat italien qui vise, comme dans le cas du transfert d’Alfredo
à 41BIS, à la répression de la propagande qui met en lumière ses actions, à la réduction au silence et à la rendant inoffensifs les “fauteurs de troubles de la plume”: dèviè et déviants “instigateurs des masses” venant du mouvement anarchiste… un mouvement qui, on en conviendra, trouve difficile aujourd’hui dèclencher même lui-même, nous amenant à réfléchir sur les raisons de notre
inefficacité actuelle et sur notre d’énormes contradictions.
Le gonflement des rangs d’une armée par de prétendus anarchistes, l’ècart établi à partir de la des réponses apportées à un expérience de contrôle totalitaire appelée pandémie et l’intemporel obscurantisme réactionnaire du courant antiféministe (redécouvert comme queer-transphobe où accompagnée de la -plus que jamais nécessaire- critique anti-technologique) ne sont que quelques- unes de ces antinomies qui se dressent comme un avertissement en nous rappelant que, peut-être, dans cet étang trouble, il n’y a pas de de l’oxygène pour tous. Il n’y a pas et il ne peut y avoir aucune imposée communauté a priori qui ne nous trouve pas assujettis à un tension refoulée, démantelée de son extase destructrice ou mutilée de la joie de la complicité. Les raisons de notre inefficacité dans ce présent où le monde prend des apparences de plus en plus réelles (et au moins saisies) du mal techno-militaro-capitaliste, se trouvent aussi dans cela, aussi et surtout en tournant notre regard vers l’intérieur, vers nos contradictions, vers notre sentir comment mouvement révolutionnaire et à notre interrogation pour qui, aujourd’hui, écouter l’appel à l’action.
Pour nous eux-mêmes en premier lieu? Pour qui nous sentons-nous proches en tant que compagnon? Pour ceux que nous reconnaissons comme opprimé? Pour le seul amour de notre monde de colère qui nous trouve semblables en convergeant vers l’attaque de cette société?
C’est pour partager les réponses à ces questions, consolider, créer et redécouvrir les chemins de l’affinité qui nous fait nous percevoir comme consciemment unis (ou délibérément divisés), que nous pensons importantun salon de l’édition anarchiste. Sans discussions et débats sur ce que sont nos idées, notre histoire et nos rêves, nous risquons de devenir juste une autre portion du monde antagoniste: sectaire, idéologique, identitaire, définitivement inoffensif parce qu’il subjugué par la pensée politique. Un livre, un débat et un langage qui, à travers nos publications, devient collectif, favorisant la conspiration, est-ce plus qu’aujourd’hui une nécessité visant à détruire l’avenir qui se présente, afin de pour accélérer l’éclosion de l’action de cette chrysalide que nous appelons parole.
Ce que nous visons, c’est un moment de rencontre entre compagnons de contextes différents, qui tente de s’effondrer frontières (y compris culturelles et linguistiques) et qui tend vers une croissance qualitative de la partage d’analyses et d’expériences qui dépassent nos horizons territoriaux, apportant ainsi de nouveaux stimuli à notre désir de subversion. Reprenons l’instrument de la solidarité anarchiste, pour briser l’isolement dans lequel prisonniers sont forcés et entrelacés avec des propositions de luttes en cours ailleurs pour multiplier les potentiel de notre intervention, en vue d’une planification concrète qui ne connaît pas de frontières. Une rencontre qui, nous l’espérons, rompra aussi avec les catégories sur lesquelles repose cette société. En refusant les spécialisations, les formes subtiles de l’autorité et de la division des tâches que nous observons souvent se transformer en délégation, nous allons essayer de créer des moments de discussion qui abandonner autant que possible la dynamique frontale de la présentation, construire des débats à plusieurs voix, circulaires, qui se contaminent les unes les autres dans l’étreinte de perspectives d’encre et de flammes.
Tissons les réseaux de complicité pour revenir tracer les chemins de la volonté libératrice parmi les couleurs sombres de l’existant!
***
Κείμενο παρουσίασης και προώθησης του διεθνούς φεστιβάλ εκδόσεων και αναρχικής προπαγάνδας, Ρώμη 4-5-6 Απριλίου 2025
Στο πλαίσιο του κοινωνικού ιστού, τον οποίο δυσκολευόμαστε να αναγνωρίσουμε ως συνομιλητή, προσπαθούμε να ορίσουμε τους εαυτούς μας ως συστατικά της αναρχικής ανατροπής. Πρόκειται για έναν κοινωνικό “ουδέτερο” από τους μηχανισμούς της κυριαρχίας οι οποίοι προσπαθούν να διαστρεβλώσουν την οπτική μας και στοχεύουν στην δικαιολόγηση των στρατιωτικών και επιχειρησιακών εξοπλισμών καθώς και στην επίτευξη της τεχνολογικής κυριαρχίας.
Προσπαθούμε να κατανοήσουμε και να απομακρύνουμε τη στάχτη από τα μάτια του κόσμου γύρω μας που συμμορφώνεται στους κανόνες της πολιτικής κοινωνίας και πλησιάζει όλο και περισσότερο σε ταυτότητες που βασίζονται σε αντιδραστικές ή και κυρίαρχες ρητορικές. Αυτό είναι το αίσθημα του επείγοντος πάνω στο οποίο βασίζονται οι κινήσεις των κυβερνήσεων. Εργαλειοποιώντας διάχυτα φαινόμενα και περιστασιακά γεγονότα, τα κράτη επιμένουν σε μία διαδικασία που στοχεύει στην εγκαθίδρυση μίας γενικευμένης ανασφάλειας και μίας “εγκληματικότητας” προερχόμενης από το κοινωνικό περιθώριο, δημιουργώντας έτσι τις βάσεις που εξασφαλίζουν μία σιωπηρή αποδοχή των συνεχόμενων κατασταλτικών πολιτικών. Από την άλλη, μας φαίνονται αδύναμες οι φωνές που διαφωνούν και μιλούν για το ασυνάρμοστο αυτών των κρατών που, ενώ αθόρυβα ξεθάβουν έναν αποικιοκρατικό-εξορυκτικό ιμπεριαλισμό, επιδίδονται σε επιδείξεις “καλής θέλησης” στοχεύοντας σε μία απατηλή συλλογική ευημερία.
Στα εκπαιδευμένα αυτιά φτάνει η ενοχλητική δυσαρμονία μίας αδέξιας επίδειξης. Από τη μία μεριά το μέτωπο του ατλαντικού συνεχίζει να οπλίζει πλήρως τη σύγκρουση στην Ουκρανία και να υποστηρίζει τη γενοκτονία του παλαιστινιακού λαού. Όλα αυτά στα πλαίσια της ύπνωσης με παραμύθια περί μη-βίας. Από την άλλη μεριά η Ευρώπη-φρούριο πειραματίζεται με την εναλλαγή ανθρωπιστικού και ευσπλαχνικού προσώπου (προπύργιο ενός παρωχυμένου δημοκρατικού μοντέλου) καθώς και πυγμαίων και συμπαγών θέσεων, έτοιμη για κάθε ενδεχόμενο μπροστά στον εξωτερικό εχθρό. Η δράση της κατασταλτικής μηχανής που τα τελευταία χρόνια μοίραζε σωρηδόν αδικήματα που αφορούσαν τη συνέργεια/συνενοχή πολλών ατόμων και που τώρα φαίνεται να επικεντρώνεται περισσότερο στα αδικήματα “της πέναςi”, είναι ανάλογη με το επίπεδο αξιοπιστίας που μπορεί να αντέξει να χάσει ο κρατικός μηχανισμός σε μια τέτοια ιστορική στιγμή.
Για παράδειγμα, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με ένα ιταλικό κράτος που στοχεύει, όπως και στην περίπτωση της μεταφοράς του Alfredo στο καθεστώς 41bis, στην καταστολή της προπαγάνδας που στηρίζει την δράση, φιμώνοντας και καθιστώντας ακίνδυνους/ες τους/τις “ταραχοποιούς της πένας”. Αποκλίνοντες “υποκινητές των μαζών” προερχόμενοι/ες/α από το αναρχικό κίνημα…ένα κίνημα που, όπως θα συμφωνηθεί, δυσκολεύεται επί του παρόντος να διαχυθεί και μας οδηγεί να αναλογιστούμε τους λόγους της σημερινής μας αναποτελεσματικότητας και των τεράστιων αντιφάσεων μας.
Η διεύρυνση ενός κρατικού στρατού από υποτιθέμενα αναρχικά άτομα, το χάσμα που δημιουργήθηκε από τις δοθείσες απαντήσεις στο πείραμα απολυταρχικού ελέγχου που ονομάστηκε πανδημία και ο αιώνιος αντιδραστικός σκοταδισμός του αντιφεμινιστικού ρεύματος (που παίρνει queer- και τρανσ-φοβική διάσταση όταν συνοδεύεται από την -περισσότερο από ποτέ αναγκαία- κριτική ενάντια στην τεχνολογία) είναι μόνο κάποιες από τις αντινομίες που ελλοχεύουν προειδοποιώντας μας ότι, ίσως, σε αυτό το θολό τέλμα δεν υπάρχει οξυγόνο για όλα μας. Δεν υπάρχει και δεν θα μπορέσει να υπάρξει κανένα a priori επιβεβλημένο κοινό σημείο με τις παραπάνω λογικές που να μην μας υποβιβάζει σε μία καταπιεσμένη τάση που στερείται την καταστροφική της έκσταση και τη χαρά της συνενοχής. Τα γιατί της αναποτελεσματικότητας μας στο παρόν, όπου ο κόσμος παίρνει μορφή τεχνο-στρατιωτικο-καπιταλιστικής ασθένειας, πρέπει να αναζητηθούν τόσο σε αυτές τις λογικές αλλά και πρώτ’απ’όλα στο εσωτερικό μας, στις αντιφάσεις μας, στο αίσθημα μας ως επαναστατικό κίνημα και στην ερώτηση που συχνά θέτουμε: για ποιό λόγο, σήμερα, να ακολουθήσουμε το κάλεσμα στη δράση; Για εμάς τα ίδια σε πρώτο βαθμό; Για τα κοντινά μας συντρόφια; Για τα άτομα που αναγνωρίζουμε ως καταπιεσμένα; Για τη μοναδική μας αγάπη για τον κόσμο οργής μας που μας βρίσκει συγγενείς στη σύγκλιση για την επίθεση σε αυτήν την κοινωνία;
Θεωρούμε σημαντική την διεξαγωγή του φεστιβάλ εκδόσεων για να μοιραστούμε τις απαντήσεις σε αυτές τις ερωτήσεις, για να παρηγορηθούμε, να δημιουργήσουμε και να ξανανακαλύψουμε τα μονοπάτια της συγγένειας που μας κάνουν να αισθανόμαστε συνειδητά ενωμένες (ή εκουσίως χωρισμένους). Χωρίς συζητήσεις και κουβέντες για τις ιδέες μας, την ιστορία και τα όνειρά μας κινδυνεύουμε στην πραγματικότητα να γίνουμε απλά ένα ακόμη κομμάτι του ανταγωνιστικού κινήματος. Ένα κομμάτι σεχταριστικό, ιδεολογικό, προσκολλημένο σε ταυτότητες, ιδιαίτερα ακίνδυνο λόγω της ενασχόλησης του με την πολιτική. Ένα βιβλίο, μία κουβέντα και ένα λεξιλόγιο που, με τη δική μας προπαγάνδα, γίνεται συλλογικό και ευνοεί την συνωμοσία είναι αυτό που περισσότερο από ποτέ είναι αναγκαίο για την καταστροφή του μέλλοντος που προβλέπουν για εμάς, για να επιταχύνουμε την εκκόλαψη της δράσης από τη χρυσαλίδα που ονομάζουμε λέξη. Αυτό στο οποίο στοχεύουμε είναι μια στιγμή διεθνούς συνάντησης που μπορεί να εξαφανίσει τη στενομυαλιά που μας εμποδίζει να γνωρίσουμε αγώνες που διεξάγονται σε άλλα μέρη του πλανήτη. Αυτή η συνάντηση έχει ως πρόθεση την θέληση να καταστρέψουμε τα σύνορα, πολιτισμικά και γλωσσικά, αλλά και την ανάγκη για μία ποιοτική εξέλιξη ανταλλάσσοντας διαφορετικές αναλύσεις και εμπειρίες που υπερβαίνουν τους τοπικούς μας ορίζοντες και φέρνουν έτσι καινούργια ερεθίσματα στην επιθυμία μας για ανατροπή. Ξαναπαίρνουμε στα χέρια μας το εργαλείο της διεθνούς αλληλεγγύης, για να σπάσουμε την απομόνωση στην οποία βρίσκονται οι έγκλειστοι/ες/α και να συνυφάνουμε μαζί, με προτάσεις αγώνων από άλλα μέρη, για να πολλαπλασιάσουμε την ισχύ της συνεισφοράς μας μέσα από την οπτική του δικού μας διεθνισμού. Μία συνάντηση που ελπίζουμε ότι μπορεί επιπλέον να καταστρέψει τις κατηγορίες με βάση τις οποίες μας ταξινομεί αυτή η κοινωνία. Αρνούμενοι τις εξειδικεύσεις, τις λεπτές μορφές εξουσίας και τον καταμερισμό εργασίας που παρατηρούμε ότι πολλές φορές μεταβάλλεται σε ανάθεση, θα προσπαθήσουμε να δημιουργήσουμε στιγμές συζητήσεων που διαφέρουν όσο το δυνατόν περισσότερο από την δυναμική της απλής παρουσίασης, δημιουργώντας κουβέντες πολυμέτοχες και κυκλικές που να μολύνονται αμοιβαία στην αγκαλιά της προοπτικής του μελανιού και της φλόγας.
Ας υφάνουμε το νήμα της συνενοχής για να μπορέσουμε να εντοπίσουμε ξανά το θολό περίγραμμα της θέλησης για απελευθέρωση ανάμεσα στις σκοτεινές αποχρώσεις του υπάρχοντος!
i(Το κείμενο αναφέρεται σε διώξεις που εκτυλίσσονται τον τελευταίο καιρό σε εγχειρήματα που ασχολούνται με την αναρχική προπαγάνδα όπως εφημερίδες, περιοδικά, κείμενα κτλ.)